Hardop gelachen, maar mist wat vaart

Ik kreeg van Harpercollins Holland de kans om dit boek te lezen voor de officiële releasedatum, waarvoor dank!
‘Alle moeders haten mij’ speelt zich af in Shepherd’s Bush, een voorstad van Londen. Florence is jonge moeder van de 10-jarige Dylan, die naar school gaat in de chique en rijke buurtschool. Florence zelf is een notoir feestbeest en was in een vorig leven lead zangeres in een populaire girlband, maar is hier door omstandigheden mee moeten stoppen.
Tijdens een schoolreis verdwijnt Alfie Risby, één van de jongens uit Dylans klas en tevens zijn grootste pestkop, maar ook de zoon van één van de rijkste mannen uit de omgeving. Wanneer Florence de rugzak van Alfie onder het bed van Dylan vindt, gaan de poppen aan het dansen. Florence zet alles op alles om ervoor te zorgen dat haar zoon niet beschuldigd wordt van medeplichtigheid in de ontvoering van Alfie.
Wat volgt is een opeenstapeling van zeer bizarre beslissingen van Florence, die telkens een luide ‘Wat doe jij nu?’ opriep bij mij in mijn zetel.
‘Alle moeders haten mij’ is een zeer vlot te lezen verhaal, door de korte hoofdstukjes die vaak met een cliffhanger(tje) eindigen. Toch vond ik dat er in de eerste helft van het boek wat vaart miste. Aan het einde van het verhaal komt die snelheid er dan toch, jammer genoeg op een manier waarvan ik dacht dat alle verhaallijnen snel snel afgehandeld moesten worden.
Op zich toch graag gelezen, ik heb ook wel hardop gelachen met sommige van Florences uitspattingen, maar voor mij niet echt de beste thriller van het jaar.