Doorbijten! Het begint langzaam, maar dan.. :)

Ik las ‘Het kind een de golven’, een (psychologische) roman/thriller? geschreven door Michel Bussi.

Het had zo’n zomerse cover dat dit één van de fysieke boeken was die ik mee naar Engeland op vakantie heb genomen.

Het draait om Maddi. Op 21 juni 2010 verwijnt haar tienjarig zoontje Esteban op het strand van het Baskische kuststadje Saint-Jean-de-Luz. Niemand heeft iets gezien en Maddi kan het zichzelf niet vergeven. Exact tien jaar later duikt er op hetzelfde strand een jongentje op dat wel zijn dubbelganger zou kunnen zijn. Zelfs de zwemshort is hetzelfde. Hij heet echter Tom en woont in Auvergne.

Voor Maddi is het duidelijk. Tom is een gereïncarneerde Esteban dus eigenlijk haar zoon. Ze besluit hem te volgen, hem te beschermen en verhuist naar Auverne. Esteban gaat geen tweede keer verdwijnen.

Deze korte inhoud maakte me echt nieuwsgierig en ik dacht dat ik een spannende thriller zou lezen met een gestoorde stalker in de hoofdrol. Het duurde echter een hele tijd eer ik echt in het verhaal zat. Ik geloof niet in reïncarnatie, dus had wel wat moeite om erin te blijven. Ik zou het boek eerder omschrijven als een psychologische roman, maar ben toch echt blij dat ik heb doorgezet.

Vanaf het laatste deel van het boek voelt het toch wel als een thriller. Er waren enkele plottwists die ik niet had zien aankomen. De ontknoping is ook onverwacht en zit zo ingenieus ineen. Naar het einde toe gaat het allemaal heel snel en gebeurt er heel veel bijna tegelijk. En toen had ik echt moeite om te stoppen met lezen.