Teleurstellend owv de aparte schrijfstijl

Een roman met twaalf herdrukken op twee jaar tijd en genomineerd voor de Libris literatuurprijs van 2024... Natuurlijk riep ik luidkeels 'ja' toen @vbkbelgie me een recensie exemplaar wilde opsturen.

De cover vind ik heel sprekend en ik was meteen geïntrigeerd door de korte inhoud. Ondanks het boeiende thema, maakten de woorden helaas weinig in mij los.

De onbedoelden is een adoptieverhaal waarbij een tweeling uit elkaar wordt gehaald zodat de NL raad van kinderbescherming in de jaren '60 twee gezinnen kan verblijden met de komst van een baby. Zij hanteren het nurture principe en zien geen nadelig effect van de splitsing in de verdere ontwikkeling van de meisjes.

Aaf komt in een warm gezinnetje terecht met liefdevolle ouders en een grote zus waarmee ze twee handen op een buik vormt. Helaas is dit bij Miek niet het geval. Zij komt in een gezin terecht waar moederliefde ontbreekt, terwijl haar basisbehoeften wel worden vervuld.

Op haar eenentwintigste verjaardag komt Aaf te weten dat er ergens een tweelingzus rondloopt; haar ouders hadden een geheimhoudingsplicht tot die leeftijd. We volgen samen de weg die zij aflegt om kennis te maken met haar verleden en haar biologische verwanten. Ze stuit op trauma, rouw, verlies en onmacht. Miek en Aaf geven niet op en na een jarenlange zoektocht geraken veel vragen toch beantwoord. Duidelijk is dat eigenlijk alle partijen verliezers zijn in dit hele adoptieverhaal.

Een verhaal dat je laat nadenken over de gevolgen van adoptie en de splitsing van tweelingen (deze roman is gebaseerd op waargebeurde feiten) maar mij desondanks niet wist te raken door de aparte vertelstijl.

Het boek bevat geen hoofdstukken, geen leestekens als iemand het woord neemt, verschillende perspectieven en tijdlijnen. Het kwam bij mij rommelig en chaotisch binnen en er zit weinig schwung in het verhaal.

Ik twijfelde dan ook om het boek uit te lezen. Omdat hij maar 220 pagina's telt, heb ik doorgezet. Ik kan het boek helaas niet aanbevelen.