Helaas niks voor mij.

Ik las dit boek op aanraden van een vriend. Ik besloot, na mijn eerste poging van 40 pagina's, opnieuw bij het begin te starten... deze novelle telt immers maar 110 pagina's dus je verwacht hem op een uurtje uit te lezen.

Helaas klopte mijn verwachtingen niet en stuurde ik bij. Verhulst heeft nogal een eigenzinnige schrijfstijl die zich kenmerkt door vreemde woorden waarvan ik nog nooit eerder gehoord had, dus ik hield mijn GSM met Google als hulpbron bij de hand. Dit leest (uiteraard!) niet ontspannen, want ik had nogal vaak hulp nodig, maar ik wilde niet opgeven.

Helaas, ik val in herhaling, kan ik niet zeggen dat Verhulst mijn hart sneller deed slaan. Sommige hoofdstukken leidden nergens naar en daarnaast gebruikt hij soms vrij gore taal.

Ik vond echter wel een leuk fragmentje in het boek, niet alles is namelijk zwart of wit, dat getuigt van zijn humor. Ik deel het graag.

< Het laatste sigaartje dat Robert had opgestoken maanden na zijn laatste bezoek aan de kantine, was dat van veertien uur en tien. Hij had het Mme Lunette met zijn sigarenbandjes makkelijk gemaakt om het tijdstip van overlijden tamelijk nauwkeurig vast te stellen. Tenminste toch wat uur betreft. Voor de exacte datum gunde zij zich een foutmarge van een tiental dagen. >

Op het einde van het boek bleef ik vrij confused achter met veel vragen... nee, een Dimitri Verhulst is blijkbaar niks voor mij.