Een verhaal dat mij een melancholisch gevoel gaf tijdens het lezen

Ik heb echt geworsteld met dit boek en twijfelde zelfs om te stoppen. Mijn richtingaanwijzer sloeg de eerste 100 bladzijden tilt en ik had geen flauw idee welke kant het verhaal op zou gaan. Elke zin leek een willekeurige beschrijving te zijn van gebeurtenissen uit het verleden. Er passeerde ongelooflijk veel taal op korte tijd waar ik geen touw aan vast kon knopen. Ik zag het bos door de bomen niet meer, werd overspoeld door informatie en heb het boek dan ook even aan de kant gelegd.

Na die pauze besloot ik om nog een hoofdstuk te lezen alvorens een besluit te nemen... Ineens zat ik wel in het verhaal en kon ik de betekenis begrijpen waardoor ik mezelf kon verdiepen in het boek.

Dit boek heeft een emotionele lading en voelde daardoor behoorlijk intens en melancholisch aan. De poëtische zinnen geven het verhaal diepgang, al konden zij het zware gevoel niet verzachten.

Het is een complex boek waarin thema’s als verlies, rouw en familiebanden centraal staan.

De melancholische sfeer die alom aanwezig is, beperkte mijn leesplezier. Dit boek heeft helaas een minder diepe indruk nagelaten dan 'wolf'.

Afsluitend met een mooi fragment:
'Met gesloten ogen gaat ze op het hoofdkussen liggen. Ze laat haar jeugdige grootvader als een grote vogel boven een appelblauwzeegroene zee zweven. Zijn schaduw glijdt over het water. Onder het wateroppervlak is een schim te zien. Een zeemeermin. Hij schaduwt haar, volgt haar. Of zij volgt hem. Dat is onduidelijk ... Twee vlekken die geloven dat ze in het donker zullen schitteren.' [Pg. 230]