Drie kinderen vervelen zich tijdens een lange, hete zomervakantie en bedenken weddenschappen en avonturen om de zorgen thuis te vergeten.

Tussen de regels

Er zijn schrijvers die een enorm dik boek schrijven en toch niet veel te vertellen hebben. Er zijn ook schrijvers die met weinig woorden heel veel zeggen. Bart Moeyaert hoort overduidelijk bij die laatste. Als de beste kan hij dingen duidelijk maken zónder ze echt te zeggen. Jij moet dan zogenaamd ‘tussen de regels’ doorlezen om te ontdekken welk verhaal Bart Moeyaert eigenlijk vertelt. Klinkt dat nog een beetje vaag? Misschien niet meer als je ‘De melkweg’ hebt gelezen.

‘De melkweg’ lijkt een verhaal over de broers Oskar en Bossie en hun vriendin Geesje, die niks te doen hebben in de laatste dagen van hun zomervakantie. ‘We hielden ons bezig met niksen, en niksen was niet hetzelfde als vervelen.’ Het is te warm om te spelen en dus hangen ze met z’n drieën rond op een muurtje vlakbij een oud ijzerdumpplaats. Ons Clubhuis noemen ze die plek. Het is een clubhuis zonder muren, zonder dak, zonder ramen en zonder avonturen. Maar dat deert niet: met fantasie, verhalen en weddenschappen valt er toch genoeg te beleven. ‘Als dit Ons Clubhuis is, moeten we ons vanaf nu als een club gedragen,’ vindt Oskar. Maar Geesje vindt: ‘Hoe kan ik mij als een club gedragen? Ik ben geen club. Ik ben alleen.’ En daarmee begint het échte verhaal van ‘De melkweg’.

‘De melkweg’ is een verhaal over eenzaamheid en onzekerheid. De weddenschappen en de pesterijtjes van de drie vrienden zijn niet alleen bedoeld om de hete zomerdagen te vullen. Ze zorgen er ook voor dat Oskar, Bossie en Geesje zich een houding weten te geven. Want Geesjes tante is ernstig ziek en gaat dood en de moeder van Oskar en Bossie had een ‘wirwar’ in haar hoofd en is daarom zomaar naar andere mannen in Italië vertrokken. Terwijl papa thuis achterbleef met een ‘grauw’ gezicht én humeur.

Alledrie zijn ze boos, verdrietig, voelen ze zich alleen en weten ze niet wat er verder gaat gebeuren. Maar dat zegt Bart Moeyaert allemaal niet. Hij laat het alleen zien. Tussen de regels door. Als Geesje moet huilen staat er niet dat ze moet huilen, maar er staat: ‘We zagen de dikke glans in haar ogen niet.’ En Moeyaert heeft vaker zulke mooie vondsten om uit te drukken wat hij bedoelt. Hij zegt bijvoorbeeld niet dat het te warm is om iets te doen, maar hij zegt: ‘De hitte maakte onze wereld klein.’

Niet alles is wat het lijkt, leren Oskar, Bossie en Geesje. En zo is het precies als je ‘De melkweg’ leest. Bart Moeyaert lijkt het ene verhaal te vertellen, maar vertelt tegelijkertijd nog een ander. En het is een wonder hoe hij dat zo goed en mooi voor elkaar krijgt.

Linda.