Een mega plottwist aan het einde

De stille patiënt klinkt als een psychologische thriller met veel potentie, maar weet dat niet vanaf de eerste bladzijde volledig waar te maken. Het verhaal draait om Alicia Berenson, een succesvolle kunstenares die haar man ogenschijnlijk zonder reden vermoordt en daarna weigert nog één woord te spreken. Een fascinerend uitgangspunt, want wat drijft iemand tot zo'n daad en waarom zwijgt ze?

Het is precies deze stilte die het verhaal intrigerend maakt: als lezer wil je weten wat er in Alicia omgaat, wat haar beweegt, en hoe haar kant van het verhaal eruitziet. Toch voelt het eerste deel van het boek traag en wat vlak. De hoofdpersoon Theo, de psychotherapeut die haar zaak op zich neemt, komt aanvankelijk over als een kleurloze figuur, wat het tempo niet ten goede komt. Pas wanneer er een tweede verhaallijn wordt geïntroduceerd – Theos privéleven – krijgt het verhaal wat meer diepgang en vaart. Het blijft echter aan de oppervlakte: verwacht geen gelaagde karakters of ingenieus opgebouwde subplots. De stijl is toegankelijk, maar ook vrij rechtlijnig.

Wie zich door de eerste driekwart van het boek weet te worstelen, wordt beloond. Het laatste deel bevat namelijk een plotwending die het hele verhaal in een ander licht zet. Een twist die je op geen enkele manier had zien aankomen. Hoewel het verhaal niet uitblinkt in psychologische diepgang of literaire finesse, weet het einde wél te verrassen, en dat maakt veel goed.

Conclusie: De stille patiënt is geen meesterwerk, maar wél een onderhoudende thriller die traag op gang komt en pas echt indruk maakt in de laatste hoofdstukken. Voor liefhebbers van plotgedreven verhalen met een verrassend slot is dit boek zeker de moeite waard al is enig geduld vereist.