Nostalgisch oorlogsverhaal: Waarom moet ik u tegen jou zeggen?

Afgelopen weekend moest ik boodschappen doen. Ik ging nog even snel door naar de boekhandel. Het zal waarschijnlijk geen verbazing wekken dat rond deze tijd, 75 jaar na de bevrijding, de tafels afgeladen liggen met oorlogsboeken & verhalen.

Eenmaal thuis ben ik aan de roman van Karin Driegen begonnen:
Waarom moet ik u tegen jou zeggen?

De flaptekst leert dat het boek een eerbetoon is aan de strijd voor de vrijheid die haar grootouders leverden en een oproep aan haar lezers tot mededogen en respect voor slachtoffers in oorlogen, waar dan ook ter wereld. De lezer ervaart meteen het feit dat vrede en veiligheid niet vanzelfsprekend zijn, maar inspanning vergt en het wijst ons op de waarde van vrijheid, veiligheid en sociale orde.

Waar gaat het verhaal over?
Waarom moet ik u tegen jou zeggen? speelt zich af tegen de achtergrond van een Gronings grensdorp in (het laatste jaar van) de Tweede Wereldoorlog, waar de Nederlandse verzetsstrijder Douwe en de Duitse immigrante Minnie, flinke strubbels hebben in hun huwelijk en het hoofd boven water proberen te houden.

Inhoud
Het boek is opgedeeld in kleine, makkelijk te lezen hoofdstukjes, en wisselt in het begin van perspectief tussen Minnie en Douwe. Hierdoor krijg je een goed beeld wat er in hun beider hoofd omgaat. De schrijfstijl van Karin is realistisch en fijn, zonder moeilijke woorden of opbouw. Wel is er wat Duits in verwerkt, maar dat is makkelijk te volgen.

Karakteropbouw
In het begin van het verhaal lijkt Minnie, wat stug en soms zelfs wat rigide, maar gaandeweg snap je beter waarom. Als verzetsstrijder en boekhouder heeft Douwe, genoeg aan zijn hoofd en er blijft maar weinig tijd over voor Minnie, die wel vermoedens heeft van zijn activiteiten, maar niet daadwerkelijk op de hoogte wordt gehouden. Hun karakters verschillen van dag en nacht, en waar Douwe een echte optimist is, is Minnie somber en gesloten geworden in de loop der jaren. Ze hebben samen drie kinderen, waarvan de oudste zoon is ondergedoken. Het is iedere dag sappelen om wat voeding te bemachtigen, en zelfs water is lastig te verkrijgen. Minnie voelt zich overal buiten staan, en voelt zich door haar Duitse afkomst met de nek aangekeken door haar dorpsgenoten. Daarnaast kampt ze met haar gezondheid.

Niet zo vreemd dus dat wantrouwen een groot gat slaat in haar liefde naar Douwe. In haar onmacht verdenkt ze Douwe een verhouding te hebben met de koerierster. Wat haar nog meer frustreert is, dat ze het hem steeds niet kan vragen. Vlak voor de bevrijding wordt Douwe verraden, opgepakt door de nazi's en gefusilleerd.

De innerlijk strijd van Minnie en het schuldgevoel, tegenover haar man, beslaat het volgende deel van het boek. Ondanks dat de spanning van het eerste deel hier wegvalt, ontroert het tweede deel misschien nog wel meer. Je krijg meer gevoel voor Minnie, je voelt haar verlies en liefde voor Douwe en haar (klein)kinderen en snapt haar trots en eerlijkheid beter. Haar gedachtegang doet je beseffen, hoe goed en kwaad soms in elkaar overlopen. De weemoed die ze voelt bij het besef dat de dingen voorbij zijn, zonder het ooit goed te kunnen maken.

Karin onthult de titel pas op het eind.
Waarom moet ik u tegen jou zeggen? Gedurende het verhaal blijft hij steeds door mijn hoofd spoken. Ik vond hem in de eerste instantie vreemd, en zelfs een beetje ergerlijk, maar hij past goed bij het verhaal. En aan het eind weet je dus waarom.

Ps. Nieuwsgierig geworden door het verhaal?
Neem dan vooral een kijkje op de website van de auteur. www.karindriegen.nl
Ik ben ook op zoek gegaan naar meer achtergrondinformatie en vond een prachtige foto van de twee. <3

3 1/2 sterren