In beweging zijn zonder vooruit te komen

Een schitterende psychologische roman over twee dertigers die in rondjes blijven draaien maar niet vooruit komen, als in een schommel, ze zijn voortdurend in beweging maar komen niet verder. Hoewel het einde een klein lichtpuntje laat zien.

Het huwelijk van Michiel en Hella bevindt zich in een wankel evenwicht. Hij is een werkloze academicus, zij onzeker, eveneens werkloos en moeder. Wanneer hij zich gaat bemoeien met de hal die ten onrechte op het terrein naast hun huis is gebouwd, zal alles veranderen. Of toch niet?

Michiel en Hella, beide jonge dertigers, hebben het gevoel vast te zitten in hun huwelijk. Het is een sleur geworden waaruit ontsnappen niet mogelijk lijkt. Michiel heeft zich met veel moeite onttrokken aan het sociale milieu waar hij uitkomt. Hij blijkt ongeschikt als onderwijzer en academicus en zit werkloos thuis. Daarbij komt dat hij een minnares heeft die hij af en toe met tegenzin ontmoet. Met zijn broer Id heeft hij al een hele tijd geen contact meer.

Hella, een Griekse naam die 'fakkel' of 'de stralende, de schitterende' betekent, is een buitengewone mooie vrouw. Maar is erg onzeker, wil een opleiding volgen om les te geven maar geraakt niet ingeschreven. Ook zij heeft een kort avontuurtje gehad met Id, de broer van Michiel en onlangs met een zwarte man in Afrika, toen ze met hun dochtertje Yvonne op bezoek was bij haar zus Claire en haar man Oscar in Afrika.

Het draait allemaal om bedrog en liefde, een wankel evenwicht in deze psychologische roman. Hoe zijn die twee mensen in die situatie verzeild geraakt? Hoe is het zover kunnen komen?

Verwacht geen antwoorden in deze roman, want die komen er niet. Jan Siebelink laat heel veel vragen open, onbeantwoord maar de sfeer die hij weet te scheppen door zijn verhaaltrant is weergaloos. Echt schitterend. Noem het vorm geven aan het niets, aan de leegte.

Wanneer de aankondiging in het begin van de roman komt over de terugkeer naar Nederland van Claire en haar man Oscar, die werkt als arts in Afrika, komen oude spanningen weer naar boven. Claire arriveert maar zonder Oscar. Hij is achter gebleven met de bagage die later zal komen. Dat blijft de hele roman zo.

In de relatie tussen Michiel en Hella wordt er voortdurend rond de hete brij heen gedraaid, geschoven en gemanoeuvreerd, de echte pijnpunten tussen hen worden nooit uitgesproken of benoemd. Men beweegt voortdurend, cirkelt rond elkaar heen en komt niet vooruit, komt tot niets. Een grote leegte is dat wat blijft, wat als een grote obstakel tussen hen in staat. Die leegte zit ook in het landschap. Het hele landschap ademt de sfeer die voortdurend tussen hen hangt en waarin ze vastzitten.

Het boek is geschreven in de verleden tijd met veel flashbacks en associaties die de hoofdpersonen voortdurend maken naar dingen uit het verleden. De werkelijkheid, het nu wordt op die manier voortdurend vermengd met droom en herinnering. Dat vergt wel iets van de lezer maar het is zeker de moeite waard.