De ontworteling van de westerse mens

Een roman over de puinhopen van een wereld zonder goedheid, zonder solidariteit, met onbeheersbaar geworden veranderingen, is ook een roman over wroeging en spijt. 'Niemand in het Westen zal nog gelukkig zijn.'

Na het lezen van het boek 'Serotonine' was ik ook niet gelukkig.


Net als in het boek 'Onderworpen' is de hoofdpersoon, de anti-held, in dit boek,
Florent-Claude Labrouste, een man van zesenveertig die worstelt met het leven en met zichzelf.


Was het boek 'Onderworpen' een politieke roman die niet zo toegankelijk is, leest deze roman veel vlotter en gemakkelijker. Jammer genoeg miste ik ook de mooie, literaire zinnen uit het vorige boek. In dit opzicht vond ik het boek teleurstellend.

OPGELET: Deze RECENSIE bevat SPOILERS

Net zoals het niet goed gaat met Frankrijk gaat het niet goed met Florent-Claude. Het gaat zelfs helemaal bergafwaarts. Zijn relaties met vrouwen zijn een flop. Zijn carrière zit in het slop. Hij heeft geen vrienden, wel een depressie en zijn enige redmiddel is een nieuw (fictief) medicijn Captorix. Het bevordert de serotonineafgifte in de darmen maar zonder de neiging tot suïcide of automutilatie te bevorderen. De bijwerkingen zijn misselijkheid, verdwijning van het libido en impotentie. Van misselijkheid heeft hij nooit last gehad.

In een bijtende, ironische stijl maakt de auteur gehakt van verwachtingen en vooruitzichten van het individu en van de maatschappij.


Florent-Claude heeft een onaangename, onsympathieke kijk op liefde en op seks. De hoofdpersoon in 'Onderworpen' trouwens ook. Hier is het ook al meer van hetzelfde. Heel het boek door reist hij 'vochtige kutjes' en 'zijn pik' achterna maar slaagt er niet in een serieuze relatie in stand te houden. Dat een mens meer is dan zijn hormonen, komt niet bij hem op. Het is een egocentrische liefde vooral gericht op zichzelf en waarbij hij nooit tot een harmonieuze verbindende relatie komt. Het platvloerse proza kan mij daarbij niet bekoren.

Zijn meest recente relatie is die met Yuzu, een verwend Japans meisje, die alleen geïnteresseerd is in wifi en dat haar reiskoffers voor haar worden gedragen. Haar terugreis ziet hij met angst tegemoet. Ze zullen aan elkaar vastzitten, vierentwintig uur per dag, en die lijdensweg zal vier hele dagen duren. Het enige waar hij zeker van is, is dat hij zich van haar moet ontdoen en wel zo snel mogelijk. Hij heeft de moed niet om de relatie te verbreken en besluit dan maar om er vandoor te gaan en geheel te verdwijnen. Volledig in overeenstemming met de wet in Frankrijk waar iedere volwassene vrij is om 'te gaan en te staan waar hij wil'. Familieverlating is niet strafbaar.

Met de wet volledig aan zijn kant, wist hij alle sporen van zijn vroegere sociale leven uit en neemt zijn intrek in een hotel in Parijs dat rokers accepteert, wat tegelijk het allergrootste probleem bij zijn verdwijning is. Door de erfenis van zijn ouders is geld geen probleem. Hij kan het gerust een paar jaar uithouden.

In het hotel leeft hij een basaal leven, zonder familie of vrienden, geen eigen plannen of interesses, diep ontgoocheld in zijn carrière en doodgelopen ervaringen in de liefde. Hij heeft even weinig redenen om te leven als om te sterven.

Bij zijn oude liefdes, Claire en Camille kan hij niet meer terecht. Hoewel hij contact opneemt slaagt hij er niet in om tot actie te komen. Camille en haar zoontje volgt hij zelfs een tijdje in het geheim vanop een afstand waarbij hij haar zoontje wil vermoorden. Het is 'hij of ik.' De teleurstellingen over zijn verloren liefdes hakken er zeer diep in. De wanhoop omdat hij alleen niet gelukkig kan zijn, drijft hem verder.

Hij neemt contact op met een oude studievriend Aymeric, die van adel is en een oud-student van Agro (een beetje de betere versie van hemzelf die er al even beroerd aan toe is), die een melkveebedrijf leidt samen met zijn vrouw en hun twee kinderen. Door de Europese wetgeving krijgen ze het steeds moeilijker. De toestand gaat steeds meer achteruit tot het helemaal uit de hand loopt met een Boerenopstand die een dramatische afloop kent.

Ook met Florent-Claude gaat het steeds slechter. Een uitweg ziet hij niet.

Het boek stelde nog meer teleur. De schrijver, niet bang van expliciete seksscènes, beschrijft expliciet op pagina 45 een mini-hondenhangbang (bestialiteit) met Yuzu in de sterrol en verder in het boek een pedofiliescène op pagina 184 en 185. Ik vraag mij echt af wie daarop zit te wachten. Ik in elk geval niet. Bij de pedofiliescène doet de hoofdpersoon alweer niets. Hij belt niet eens de politie.

Na het lezen van het boek 'Onderworpen' dat ik (redelijk) graag heb gelezen, was ik benieuwd naar het lezen van zijn volgende boek. De titel had mijn belangstelling gewekt. 'Serotonine' heeft mij echt teleurgesteld. Het kan zeker niet tippen aan zijn vorige boek.

Ik haak af, meneer Houellebecq!


"Mijn overtuigingen zijn beperkt, maar wel intens. Ik geloof in de mogelijkheden van het speciale koninkrijk. Ik geloof in de liefde,'
schreef Michel Houellebecq onlangs.