Lezersrecensie
Lezen op de muziek van de Cardigans
Het is het jaar 1999. Bijna het jaar 2000. Op de drempel van een nieuw millennium verliest Mattias zijn werk in een bloemenkwekerij. Wanneer ook zijn relatie op de klippen loopt, komt hij tot stilstand. Een vriend nodigt hem uit om mee te gaan met zijn muziekband naar de Faroëreilanden als geluidsman. Het komt Mattias goed uit. Als een vlucht uit de werkelijkheid. Zal hij daar zichzelf terugvinden?
Buzz Aldrin, wie was dat nu ook alweer? Ik moest even denken en dan schoot het mij te binnen: een astronaut. Natuurlijk. Man op de maan. 21 juli 1969. De Apollo ruimtevaartmissie. Iedereen herinnert zich Armstrong, de eerste man op de maan. Niemand de tweede man op de maan. Dat was Buzz Aldrin. En grote held van ons hoofdpersonage.
'Niet iedereen wil een bedrijf leiden. Niet iedereen wil tot de beste sporters van het land behoren, lid zijn van allerlei besturen, niet iedereen wil de beste advocaten achter zich hebben staan, niet iedereen wil 's ochtends wakker worden met juichende of rampzalige krantenkoppen.
Sommigen willen de secretaresse zijn die buiten blijft zitten als de deuren van de vergaderzaal gesloten worden, sommigen willen op een vuilniswagen rijden, zelfs met Pasen, sommigen willen sectie verrichten op de vijftienjarige jongen die op een ochtend in januari zelfmoord pleegt en die een week later in het water wordt gevonden. Sommigen willen niet op de radio komen, op de televisie, in de krant. Sommigen willen naar films kijken, niet erin meespelen.
Sommige mensen willen publiek zijn.
Sommige mensen willen radertjes zijn.
Niet omdat ze dat moeten, maar omdat ze dat willen.'
En dat is precies wat Mattias, onze protagonist, wil. Niet de nummer één zijn, niet in de belangstelling staan. Gewoon op de achtergrond, de nummer twee zijn, onzichtbaar. Voldoening schenkend werk doen, onmisbaar doch in stilte zijn job doen. Geen grote beloning of in de schijnwerpers staan. Zoals het 'gewone' leven dat zoveel mensen leiden. Maar Mattias kiest er bewust voor. In dat opzicht heeft hij geen ambitie.
Een echte introvert dacht ik. En al verder lezend, toch eentje met een hoek af.
En dat maakt het natuurlijk boeiend om te lezen. Voeg daarbij de lyrische schrijfstijl, de mooie zinnen, de taalgevoeligheid, en steeds mét humor. Dát is een boek die ik aan iedereen kan aanraden.
De openingszin trekt al meteen de aandacht:
'De persoon van wie je houdt bestaat voor 72,8 procent uit water en het heeft al weken niet geregend. Hier sta ik, midden in de tuin, mijn voeten stevig op de grond geplant.'
Water en regen, we zullen ze nog vaak tegenkomen in het boek. Uiteindelijk speelt het grootste deel van het boek zich op de Faroëreilanden, een groep van achttien eilanden die precies in het midden van de driehoek Ijsland, Noorwegen en Groot-Brittannië liggen. Het is een bijna surrealistische omgeving. Ruige schapeneilanden met opvallend vijftig tinten groen en waar geen boom kan groeien. Het lijkt of het voortdurend aan het regenen is op het eiland waar Mattias zal blijven. En wanneer je uit de eerste zin zou denken dat onze jonge man met zijn voeten stevig op de grond geplant, ook stevig midden in het leven staat, kom je bedrogen uit.
Wanneer Mattias samen met het groepje vrienden met de boot van Oslo naar de Faroëreilanden reist, wordt hij enkele dagen na hun aankomst wakker in de regen, liggend op het asfalt en met een stapel bankbiljetten in zijn handen. Havstein, een psychiater die op het grootste eiland een opvanghuis leidt, vindt hem en neemt hem onder zijn hoede. Mattias maakt kennis met de vier vaste bewoners van het tehuis en besluit te blijven en arbeid te verrichten door schaapjes te maken voor toeristen.
LEZEN OP DE MUZIEK VAN DE CARDIGANS
Naast het leidmotief van water en regen, is ook muziek een steeds terugkerend motief in het boek. En met name de muziek van de Cardigans. Vroeg in het boek, op pagina vijftien, zijn de Cardigans op de radio. Niet toevallig, zo blijkt later. Want in het tehuis worden de platen van de Cardigans grijs gedraaid omdat het de lievelingsmuziek is van Ennen, een van de bewoonsters. De vier delen in het boek zijn ook genoemd naar de albums van de groep. Het eerste deel heeft als titels First Band On The Moon, het tweede Life, het derde Gran Turismo en het laatste deel Long Gone Before Daylicht.
De Cardigans is een Zweedse band opgericht in 1992. Hun debuutalbum Emmerdale gaf ze bekendheid in eigen land en in Japan.
De zangeres is Nina Persson met een beetje een kindstemmetje. De stijl van hun albums veranderde nogal eens per album.
De stijl van de muziek vind ik schitterend passen bij het desolate landschap op de Faroër waarin het verhaal zich afspeelt. De scènes in het opvangtehuis heb ik dan ook gelezen met de muziek van The Cardigans in mijn oortjes. Wat leuk bij het lezen van dit verhaal.
Van het tweede album is Sick & Tired het bekendste.
Koop of leen het boek en begin aan een fantastische leeservaring!
Buzz Aldrin, wie was dat nu ook alweer? Ik moest even denken en dan schoot het mij te binnen: een astronaut. Natuurlijk. Man op de maan. 21 juli 1969. De Apollo ruimtevaartmissie. Iedereen herinnert zich Armstrong, de eerste man op de maan. Niemand de tweede man op de maan. Dat was Buzz Aldrin. En grote held van ons hoofdpersonage.
'Niet iedereen wil een bedrijf leiden. Niet iedereen wil tot de beste sporters van het land behoren, lid zijn van allerlei besturen, niet iedereen wil de beste advocaten achter zich hebben staan, niet iedereen wil 's ochtends wakker worden met juichende of rampzalige krantenkoppen.
Sommigen willen de secretaresse zijn die buiten blijft zitten als de deuren van de vergaderzaal gesloten worden, sommigen willen op een vuilniswagen rijden, zelfs met Pasen, sommigen willen sectie verrichten op de vijftienjarige jongen die op een ochtend in januari zelfmoord pleegt en die een week later in het water wordt gevonden. Sommigen willen niet op de radio komen, op de televisie, in de krant. Sommigen willen naar films kijken, niet erin meespelen.
Sommige mensen willen publiek zijn.
Sommige mensen willen radertjes zijn.
Niet omdat ze dat moeten, maar omdat ze dat willen.'
En dat is precies wat Mattias, onze protagonist, wil. Niet de nummer één zijn, niet in de belangstelling staan. Gewoon op de achtergrond, de nummer twee zijn, onzichtbaar. Voldoening schenkend werk doen, onmisbaar doch in stilte zijn job doen. Geen grote beloning of in de schijnwerpers staan. Zoals het 'gewone' leven dat zoveel mensen leiden. Maar Mattias kiest er bewust voor. In dat opzicht heeft hij geen ambitie.
Een echte introvert dacht ik. En al verder lezend, toch eentje met een hoek af.
En dat maakt het natuurlijk boeiend om te lezen. Voeg daarbij de lyrische schrijfstijl, de mooie zinnen, de taalgevoeligheid, en steeds mét humor. Dát is een boek die ik aan iedereen kan aanraden.
De openingszin trekt al meteen de aandacht:
'De persoon van wie je houdt bestaat voor 72,8 procent uit water en het heeft al weken niet geregend. Hier sta ik, midden in de tuin, mijn voeten stevig op de grond geplant.'
Water en regen, we zullen ze nog vaak tegenkomen in het boek. Uiteindelijk speelt het grootste deel van het boek zich op de Faroëreilanden, een groep van achttien eilanden die precies in het midden van de driehoek Ijsland, Noorwegen en Groot-Brittannië liggen. Het is een bijna surrealistische omgeving. Ruige schapeneilanden met opvallend vijftig tinten groen en waar geen boom kan groeien. Het lijkt of het voortdurend aan het regenen is op het eiland waar Mattias zal blijven. En wanneer je uit de eerste zin zou denken dat onze jonge man met zijn voeten stevig op de grond geplant, ook stevig midden in het leven staat, kom je bedrogen uit.
Wanneer Mattias samen met het groepje vrienden met de boot van Oslo naar de Faroëreilanden reist, wordt hij enkele dagen na hun aankomst wakker in de regen, liggend op het asfalt en met een stapel bankbiljetten in zijn handen. Havstein, een psychiater die op het grootste eiland een opvanghuis leidt, vindt hem en neemt hem onder zijn hoede. Mattias maakt kennis met de vier vaste bewoners van het tehuis en besluit te blijven en arbeid te verrichten door schaapjes te maken voor toeristen.
LEZEN OP DE MUZIEK VAN DE CARDIGANS
Naast het leidmotief van water en regen, is ook muziek een steeds terugkerend motief in het boek. En met name de muziek van de Cardigans. Vroeg in het boek, op pagina vijftien, zijn de Cardigans op de radio. Niet toevallig, zo blijkt later. Want in het tehuis worden de platen van de Cardigans grijs gedraaid omdat het de lievelingsmuziek is van Ennen, een van de bewoonsters. De vier delen in het boek zijn ook genoemd naar de albums van de groep. Het eerste deel heeft als titels First Band On The Moon, het tweede Life, het derde Gran Turismo en het laatste deel Long Gone Before Daylicht.
De Cardigans is een Zweedse band opgericht in 1992. Hun debuutalbum Emmerdale gaf ze bekendheid in eigen land en in Japan.
De zangeres is Nina Persson met een beetje een kindstemmetje. De stijl van hun albums veranderde nogal eens per album.
De stijl van de muziek vind ik schitterend passen bij het desolate landschap op de Faroër waarin het verhaal zich afspeelt. De scènes in het opvangtehuis heb ik dan ook gelezen met de muziek van The Cardigans in mijn oortjes. Wat leuk bij het lezen van dit verhaal.
Van het tweede album is Sick & Tired het bekendste.
Koop of leen het boek en begin aan een fantastische leeservaring!
6
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Linda Marie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
