Een realistisch beeld van de kampen in Sumatra in de Tweede Wereldoorlog

Eerlijk gezegd had ik meer van dit boek verwacht omdat ik de vorige boeken van deze schrijfster gelezen heb (De tatoeëerder van Auschwitz, Het meisje dat twee kampen overleefde en De drie zussen van Auschwitz) en die maakten allemaal stuk voor stuk diepe indruk. Ik weet ook niet zo goed waar dit aan ligt, is het de schrijfstijl of omdat het zich ergens anders afspeelt? Want vanaf de epiloog vond ik toch heel pakkend en onvoorstelbaar hoe deze vrouwen de draad van het leven weer opgepakt hebben na zoveel gruwelheden. Dan realiseer je je pas echt dat deze mensen dit echt persoonlijk hebben meegemaakt.

Je maakt kennis met Norah en Nesta tijdens de val van Singapore in 1942.

Norah is een Engelse muzikante, die via een koopvaardijschip probeert te vluchten vanuit Singapore naar Australië voor het oorlogsgeweld. Samen met haar jongste zus Ena en haar man John. Haar 8-jarige dochter Sally heeft ze meegestuurd met haar zus Barbara die iets eerder is gevlucht met een koopvaardijschip.

Nesta is een Australische verpleegkundige die met een groep meevaren nadat ze vanuit Malakka zijn gevlucht waar ze geallieerde soldaten hebben verzorgd.

Het koopvaardijschip wordt gebombardeerd door de Japanse luchtmacht en de overlevenden komen terecht in krijgsgevangenenkampen in Palembang op Sumatra.

Ik vond het bijzonder dat ze zo positief en eensgezind waren in de kampen, ondanks de ellende, hitte, straffen en tekortkomingen in drieënhalf jaar . Gelijk werd er een oplossing voor iets gezocht en er ontstond nauwelijks onenigheid of ruzie onderling. De vrouwen houden met elkaar veel hoop en overlevingsdrang. Een belangrijk deel van deze hoop houden ze door samen te zingen en zelfs concerten te geven waar de Japanse bezetter van geniet.