Goed boek dat je niet kunt wegleggen

Let op! Ik raad je aan om eerst de drie boeken over Katniss Everdeen in de Hongerspelen-trilogie te lezen, daarna Balade van slangen en zangvogels en dán pas dit boek. Heb je dit nog niet gedaan? Lees dan deze recensie niet in verband met spoilers.

“Mogen de kansen altijd in jouw voordeel zijn.” Deze iconische quote neemt je gelijk weer mee naar de wereld van de Hongerspelen, gecreëerd door Suzanne Collins. In Dageraad boven de boete lees je over de 50e Hongerspelen, waarin het verhaal van Haymitch (de mentor van Katniss in de trilogie De Hongerspelen) wordt verteld. Iedereen weet dat hij de Hongerspelen wint, maar de manier waarop weten we niet. Wat is er gebeurd? En waarom is hij zo’n chagrijnige dronkenlap? Hoe is hij zo geworden? Is dit boek een aanvulling of het uitmelken van een goede serie? In deze recensie beargumenteer ik waarom ik dit boek wel echt een aanvulling vind, maar noem ook een kritisch puntje.

Het eerste dat mij onwijs aanspreekt in Dageraad boven de boete zijn de interessante personages. Haymitch ken je al, maar je bent wel benieuwd waarom hij na de Hongerspelen zo’n dronkelap is geworden. Wat heeft hij meegemaakt? Ondanks dat je weet dat hij wint, is het nog steeds interessant. In het boek krijg je heel duidelijk – mede door het einde – antwoord op deze vragen. Daarnaast leer je veel over Leonore Dove, Haymitch’ vriendin en rebel. Wat ik leuk aan haar vind zijn bijvoorbeeld haar filosofische gedachtespinsels, zoals: “Leonore Dove zegt dat ook bijna iedereen van ademhalen houdt, en wat heeft ons dat opgeleverd? Soms heeft houden van niks te betekenen.” (2025: p. 90) Ook zijn de bijfiguren, zoals partners in de Spelen en het thuisfront, sympathiek, interessant en goed uitgewerkt. En, dit boek bevat ook een aantal ‘eastereggs’, want er komen personages uit eerdere boeken terug. Deze leer je dan ook weer iets beter kennen en je begrijpt nog weer wat beter hun gedrag. Heel leuk!

Naast personages goed neerzetten, is de schrijfstijl van Suzanne Collins heel fijn. Het is veel beschrijvend, weinig dialogen, maar toch wil je doorlezen. Qua verhaallijn is het een rollercoaster en constant word je op de gruwelijke feiten gedrukt over hoe oneerlijk de Hongerspelen zijn. Daarmee snijdt het boek ook actuele thema’s aan over ongelijkheid, wij-zij-gevoel, egoïsme, wraak. En dan het einde: och, och! Het verklaart zoveel! Ondanks dat je weer dat Haymitch wint, weer Collins je toch nog op het puntje van je stoel te schuiven.

Qua spanning zit het ook wel goed in dit boek. Er gebeurt veel, er zijn wat raadselachtige en onvoorspelbare dingen. Welke twist heeft deze Hongerspelen? Toch had ik wel – en dat klinkt misschien een beetje raar – wat ‘meer’ verwacht van de Hongerspelen. Ik wil geen spoilers geven, maar ik vond het veel lijken op de eerste Hongerspelen van Katniss. Natuurlijk had het zijn eigen twists, maar in het boek wordt er op iets gehint en ik had daar meer van verwacht.

Kortom, dit boek is echt wel weer een aanvulling op het beeld dat de lezer heeft over de wereld van de Hongerspelen. Knap dat Collins de lezer weer zo weet te boeien met een verhaal vol gruwelen, technische snufjes, romantiek en rebelsheid, terwijl we de uitkomst allemaal al weten. Eerst wilde ik het boek 4 sterren geven, maar het einde zorgde ervoor dat ik het boek toch 5 sterren gaf. Ik kon het boek eigenlijk niet wegleggen en heb het in één ruk uitgelezen. Fantastisch en verdrietig boek tegelijk.

Bedankt Hebban en uitgeverij Van Goor voor dit recensie-exemplaar.