Spel van waarheid en bovennatuurlijke krachten

Deze recensie is oorspronkelijk verschenen op mijn eigen website: https://lisalovestoreadcom.wordpress.com/2025/11/21/het-laatste-verhaal-van-jamie-gunn/.

“Wat je ook doet, lees niet de laatste pagina.” Het woordje ‘niet’ wordt vaak door het brein genegeerd en tegelijkertijd wordt de lezer getriggerd: waarom mag ik de laatste pagina niet lezen? Wat gebeurt er dan? Dit thema staat centraal in het nieuwe boek van Thomas Olde Heuvelt: Het laatste verhaal van Jamie Gunn. Eerder schreef hij al Hex, Echo, November en Orakel, horrorboeken met een combinatie van realisme en bovennatuurlijke elementen. In zijn nieuwe boek lees je over Jamie Gunn, een jongen van wie zijn vader – een groot verhalenverteller – overlijdt. Jamie is dol op verhalen en gaat na zijn vaders dood op zoek naar verhalen in de buurt en leert hij over de kracht van verhalen. Ik heb weer genoten en in deze recensie beargumenteer ik waarom!

Ten eerste – net als de andere boeken van Thomas Olde Heuvelt – trekt het proloog je gelijk het verhaal in: een booktokker ziet na het lezen van een boek een enge vrouw die maar niet weggaat – “alsof het verhaal haar heeft vervloekt.” (2025: p. 8) De lezer van Het laatste verhaal van Jamie Gunn gaat op dat moment twijfelen: doorlezen of niet? Brrr!

Ten tweede is de thematiek interessant, omdat Olde Heuvelt een spel speelt met de waarheid. Aan de ene kant doet hij dat door de lezer te duiden op een gelijkenis tussen hem en de personages. Fans zullen de (subtiele) hints die hijzelf ook heeft meegemaakt wel herkennen (writersblock na succes eerste boek, blurbs van Stephen King, overlijden van zijn vader op jonge leeftijd, etc.). Afgeven op de opleiding creatief schrijven omdat dat je daar leert wat symboliek en leidmotieven zijn, maar vervolgens wel een (heggen)schaar regelmatig terug laten komen. Ja, ja. Olde Heuvelt schrijft zelfs: “Toch is dat heerlijk voor een introvert als ik: ik trek mijn Jamie Gunn-skinsuit aan en ben in mijn element.’ (2025: p. 242) Een pagina verderop gaat hij nog verder en spreekt de lezer direct aan “Verhalen scheppen een vreemd, intiem spanningsveld tussen schrijver en lezer. Neem nou jou en mij. Ja, jij die deze bladzijde nu voor zich heeft opengeslagen.” ” (2025: p. 243) Lijkt Max Havelaar of Jacob Jan Cremer wel… Aan de andere kant speelt hij dus op bovennatuurlijk vlak een spel door de mix van realisme (booktokker, schrijverswereld) en horrorelementen (spoken, de kracht van verhalen, onnatuurlijke dood). Deze combinatie geeft het boek een diepere laag en zet het bovennatuurlijke element kracht bij.

Een ander tof element is de intertekstualiteit die dit boek bevat. Tussendoor zijn er allerlei verwijzingen naar sprookjes, urban legends, fantasy-boeken en horrorfilms. Een feest der herkenning en tegelijkertijd een waarschuwing.

Het personage Jamie Gunn maakt veel mee en het is leuk om over die ontwikkeling te lezen. De twee belangrijke bijfiguren zijn Ayo en Ava. De lezer gaat om ze geven want ze zijn sympathiek en hebben een toegevoegde waarde naar Jamie toe. Je hoopt maar dan hen niks overkomt…

Wat ik jammer vind aan het boek – en ook bijvoorbeeld in November – is de focus op Amerika. Thomas Olde Heuvelt is een Nederlandse schrijver (die schrijft in Frankrijk), waarom spelen de verhalen zich dan af in Amerika? Waarbij dan ook het onnodige Engelse taalgebruik me regelmatig bleef (ver)storen: ‘clever’, ‘unleashen’, ‘trashte’, ‘dat was sick’, ‘cue om het op een steppen te zetten.’ Wat wel tof is aan de schrijfstijl, en hetgeen is waardoor je door blijft lezen, is het alwetende vertelperspectief met zinnen als: “Wat we écht te zien kregen was erger. Veel erger.”(2025: p. 145)

“Het […] herinner ik me als een parelketting van aaneengeregen what-the-fuck-momenten” (2025: p. 71) Dit is eigenlijk de beste beschrijving van hoe ik Het laatste verhaal van Jamie Gunn heb gelezen. Het is een origineel verhaal dat je vanaf het begin grijpt, je niet meer loslaat door de cliffhangers en onheilspellende vooruitblikken en een spel van waarheid en illusie speelt. Het boek is boeiend, maar moet met aandacht gelezen worden. Durf jij het aan om de laatste pagina te lezen?

Bedankt uitgeverij Prometheus voor dit recensie-exemplaar!