Brief aan een analfabeet

3,5/5

De Woorden die bleven van Stênio Gardel is zijn debuutverhaal en is een boek dat wel even nazinderen zal. Maar het is ook een boek dat zeker een herlezing met tijd waardig zal zijn, aangezien niet alles zo evident was om te lezen. De sterkte zit hem in de vele dialogen die het boek rijk is, waarin het hoofdpersonage zowel met zichzelf als met de mensen rondom zich converseert. Maar tegelijkertijd is dat ook een beetje de zwakte van het boek (en de reden dat ik het ooit opnieuw zal moeten en willen lezen) want tijdens de dialogen is niet altijd makkelijk te onderscheiden wie aan het woord is...

Raimundo is een jongeman die heel snel en op heel jonge leeftijd merkt dat ie op jongens valt. Hij heeft dan ook al snel een vriendje Cícero, waar hij dolverliefd op is. Maar de families van beide jongens kunnen niet leven met hun geaardheid en dit leidt tot een pijnlijke abrupte scheiding tussen beide jongens. Raimundo vertrekt en laat alles achter, het enige dat hij meekrijgt nog is een brief van Cícero, maar Raimundo is analfabeet.

Op éénenzeventigjarige leeftijd beslist hij toch dat hij de brief wil lezen, geholpen en aangespoord door Suzzanný, een travestiet die hij tijdens zijn omzwervingen leerde kennen op een niet zo fijne manier (vooral niet voor Suzzanný). Raimundo besluit naar school te gaan om te leren lezen om eindelijk te weten te komen wat de laatste woorden waren die Cícero hem had nagelaten.

En intussen denkt Raimundo terug aan zijn jeugd, aan de ontmoetingen die hij had met zijn geliefde aan het kruis aan de rivier, waar hem ooit werd verteld dat iemand verdronken is. Hij denkt terug aan de reactie van zijn ouders, vader die het 'homo-zijn' uit hem wilde slaan en zijn moeder die hem aanspoorde het huis te verlaten, zeker nadat hij een vloek had nagelaten op de geboorte en de dood van zijn tweelingbroertjes. En zijn zus is de enige die hem aanvaardt en wil dat hij blijft. Maar Raimundo kan niet blijven. Als Cícero nu maar met hem mee kon gaan.

Dit is alvast een heel ontroerend, meeslepend en beklijvend verhaal over de zoektocht van een jongeman die zijn weg in het leven zoekt, die zichzelf moet leren aanvaarden maar dat in een wereld die hem niet aanvaarden wil moeilijk kan. Relaties aangaan lijkt onmogelijk. Maar Stênio Gardel maakt er een studie van in dit boek. Geen idee of dit boek gebaseerd is op eigen ervaringen maar het voelt bitterzoet aan om dit boek te lezen, alsof je naar een familiekroniek kijkt, maar van een familie met maar één gezinslid. De zweem van eenzaamheid en tristesse overheerst in dit boek!

De keuze van het schilderij van Tuke Henry Scott op de cover is prachtig gekozen en past geheel in het kader van het verhaal.