Kruipt onder je huid

sinds ik Clown nacht heb gelezen van Danielle Bakhuis ben ik fan. Ik keek dan ook uit naar Het huis zonder einde.
Op de omslag staat als genre jeugdhorror, ik als volwassene krijg toch flink de kriebels van het boek.
Ben dan ook blij dat hem bij daglicht gelezen heb ;-)
De spanning bouwt van begin tot het einde van het boek goed op. Dit zorgt ervoor dat je midden in het verhaal komt te zitten. De legendes die Daniëlle heeft gebruikt bestaan echt. Na wat google speurwerk is daardoor het verhaal nog meer onder mijn huid gekropen. Het geeft een extra dementie aan het boek.
Persoonlijk houd ik van dit soort verhalen en vind het boek een echte aanrader! Dus lezen als je durft.
.
Wat kijk je bang, zegt het meisje.'' Je ziet eruit alsof je een geest ziet. Voor de derde keer vraag ik het en nu zonder te stotteren. 'wie ben jij?' ík kijk in haar donkere, lege oogkassen.
Ze houdt haar hoofd schuin en schenkt me een lieve glimlach. "je weet wie ik ben', zegt het meisje. haar stem is slepend, alsof de woorden aan elkaar plakken. 'je hebt me drie keer opgeroepen.'
-
iedereen in Westerdam weet het: het Woud van Westerdam moet je mijden zodra het donker is. er schijnen 's nachts vreemde, onverklaarbare dingen te gebeuren. Maar wanneer Samira en haar vrienden met Halloween de unieke kans krijgen om in het verlaten landhuis te kijken, wint de nieuwsgierigheid het van de angst. ze zijn gewaarschuwd: wie te lang in Het huis zonder einde blijft, gaat dingen zien die er niet zijn.