Voltreffer

Ik heb ernstig getwijfeld of ik dit boek(je) (net geen 150 blz) zou meenemen, want ik moet zeggen dat noch de verschijning van Joost Vandecasteele op de televisie, noch zijn eerdere literaire werk (ik las 'Massa' en vond het onverteerbaar) mij ooit heeft kunnen bekoren. Het is steeds te rauw, te luidruchtig, te chaotisch ook. Maar ik heb toch doorgezet en dat heb ik me niet beklaagd want 'Krijstijd' is wat mij betreft een prachtig boek en uiterst intense leeservaring geworden. Joost Vandecasteele schrijft op een doodeerlijke, authentieke wijze en toch wel in zijn gekende stijl, ondanks de vele lagen ellende en verdriet, met humor en spitsvondigheden over een episode in zijn leven. Hij is extreem hard voor zichzelf. Alle twijfel en zelfrelativering leidden naar een ontroerend relaas over zijn zwaar zieke dochter en zijn eigen "imperfecte" lijf. Hij zet ondertussen een niet zo fraai beeld neer van onze gezondheidszorg. Ook daaruit kunnen er lessen getrokken worden voor verbeterde communicatie en eerlijkheid over de beperkingen van de medische kennis over ons complexe lichaam. Maar wat me steeds zal bijblijven is de ontreddering over en grenzeloze liefde voor het kleine dochtertje. En alle grappen, grollen, vergelijkingen en woordspelingen zijn mooi meegenomen in dit uiterst genietbare boek.