Showstealer

Showstealer start niet direct na het einde van Showstopper. Stiekem verbaasde me dat wel een beetje, maar voor de ontwikkeling van het verhaal moest er wel een tijdsperiode overheen zijn gegaan. We zijn nu bijna een jaar verder en Hoshi en Ben zijn nog steeds op de vlucht nadat ze het circus hebben opgeblazen en verlaten. Maar ze zijn nooit veilig. Ze zijn continu op de vlucht en zijn niet zeker wanneer ze gevonden zullen worden. Er hangen posters en hollogrammen door de straten waarop hun gezichten worden weergeven en een beloning wordt beloofd voor degene die hen vindt en aangeeft. Als ze uiteindelijk in het nauw gedreven worden zit er volgens Ben niets anders op dan zich overgeven om zo Hoshi en de anderen te redden. Maar wat hij niet had verwacht was dat zijn moeder andere plannen met hem had. Wat hij niet had verwacht was dat het circus misschien wel weg iets, maar iets veel groters en dodelijker in de maak is, waar hij een grote rol in gaat spelen.

Een aangename verrassing dat het verhaal zich een jaar na het einde van Showstopper afspeelt. Tijdens het lezen bleek dat dit wel noodzakelijk was want na enkele hoofdstukken begint de actie direct. In showstopper zaten al een aantal griezelige en beetje weerzinwekkendheden, maar de auteur heeft in Showstealer nog meer in petto voor ons; Showstealer gaat het misschien nog nét een stapje verder. De show is voorbij, maar Hoshi en Ben komen erachter dat er nog steeds mensen van de straat worden gehaald, waarschijnlijk door Ben’s moeder. Ze weten niet wat ze van plan is, maar het kan niets goeds zijn. De enige troost die ze hebben is dat de spreekstalmeester Silvio niet langer gruwelen kan uitvoeren op de kinderen. Maar zijn moeder heeft nog iets in petto, ze heeft iets achter de hand en Ben en Hoshi kunnen alleen maar raden wat dat is.

De opbouw van het verhaal was precies goed. Terugkijkend zou ik niets aan het verhaal veranderen. Na de snelle actie scènes in het begin volgen nog wat ingrijpende gebeurtenissen waardoor je steeds maar meer wilt lezen. Je maakt als lezer voor het eerste kennis met de sloppenwijken, wat erg bijzonder en spannend was. Hoshi, Jack en Greta moeten nog steeds vluchten, ondanks dat Ben zich heeft overgegeven. Het is maar de vraag of iemand in de sloppenwijken hen zal helpen, want juist de mensen die daar wonen zouden de geld belofte goed kunnen gebruiken.
Het hele verhaal door volg je Hoshi afgewisseld met Ben. De korte hoofdstukken en vele gebeurtenissen zorgen ervoor dat je zo door het boek heen vliegt. Je wilt telkens maar weten hoe het verder gaat. Wat er nog staat te gebeuren, want het vermoeden dat de auteur ergens naartoe aan het werken was, liet me niet los. Net als in Showstopper komen er uiteindelijk allerlei gebeurtenissen samen en dan duurt het niet lang tot er een grote ontknoping plaatsvindt. Er gebeurt veel, er zijn opnieuw veel ongelofelijke en weerzinwekkende details en het spel dat gespeeld wordt door Ben’s moeder is enerzijds geloofwaardig en aan de andere kant zo wel doordacht en afschuwelijk dat ik me niet kan indenken hoe iemand zo heeft kunnen worden.

Dit boek is opnieuw one-of-a-kind. De auteur heeft een heel aantal onbekende elementen samengevoegd met een paar bekende tot een spraakmakende serie. Ik vind het nog steeds erg bijzonder hoe ze dit heeft kunnen bedenken, de ernst er van, de achterliggende gedachten en de onderdrukking zijn enorm. Als je weet dat je geen enkele stalen zenuw in je lijf hebt, zou ik je bijna afraden om deze serie te lezen. Maar als je van spanning, gruwelen en een beetje romantiek houdt, dan is het écht iets voor jou.