Het Zwarte Verdriet verrast

Wanneer Albert zijn gezin uiteengerukt ziet worden, denkt hij dit te voorkomen door zichzelf samen met zijn gezin te laten overplaatsen naar Belgisch-Kongo. Daar in een wereld van racisme, apartheid, onderdrukking, misdaden, gruwelijkheden en geweld weet Albert zichzelf volledig te vinden. Juist door niet mee te gaan met de heersende moraal van de koloniale onderdrukker. Hij maakt er vrienden en redt de band met zijn dochter.

Wanneer Albert en zijn dochter het trieste verhaal horen van een kindje dat met geweld uit de handen van haar zwarte moeder wordt gerukt, start de bloedstollende zoektocht naar de kinderen van BNN métissen.

Het Zwarte Verdriet is een roman over Belgisch-Kongo. Over de gruwelijkheden en gewelddadigheden die plaatsvonden, over het racisme bij de koloniale overheerser en de apartheid.

Maar óók een over vriendschap, liefde en het lef hebben om het anders te doen en meer oog te hebben voor je medemens.
Het is wel een verhaal waar je even mmoet inkomen.

Vooral door het beschrijvende karakter met een grote informatiedichtheid waarmee het verhaal begint, was het even zoeken. Maar langzaam verschoof het evenwicht van beschrijven naar beleven en kreeg het verhaal mij in zijn greep.

Het is hoofdpersoon Albert die in eerste instantie een wat naieve en gelaten houding heeft, maar steeds meer sympathie voor zich weet te winnen. Waar hij eerst zachtaardig was, vindt hij zichzelf, zijn waardigheid, zelfvertrouwen en standvastigheid terug in zijn nieuwe functie. Zijn vrouw Maria daarentegen blijft tot het einde toe een groot mysterie.

In de Het Zwarte Verdriet heeft Christian Meadow op bijzondere wijze een geschiedenis verteld waarover steeds meer bekend wordt. Over een systeem waar alle neuzen dezelfde kant op staan, maar juist die ene neus die dit niet doet het verschil kan maken.

Het Zwarte Verdriet heeft mij weten te verrassen, te boeien en voor zich weten te winnen.