Indrukwekkende verhalen uit de praktijk van Cahterine Gildiner

“Zij laten ons zien hoe we in onze eigen psyche kunnen graven en licht kunnen werpen op de delen die in de schaduw liggen. Zij vonden wat er in die donkere hoeken verborgen lag, sleepten het naar het licht en gingen de confrontatie ermee aan”
 
In “Goedemorgen monster” vertelt psycholoog Catherine Gildiner over haar vijf meeste gedenkwaardige patiënten. Ze neemt de lezer mee in het traject wat deze vijf mensen doorlopen hebben, maar ook in haar eigen ontwikkeling als therapeut. De titel verwijst naar de woorden die een van de patiënten elke ochtend te horen kreeg van haar moeder.

In elk deel van dit boek maakt de lezer kennis met een van de vijf patiënten, die allemaal vreselijke dingen hebben meegemaakt en getraumatiseerd zijn in hun jeugd. Steeds opnieuw wordt duidelijk hoe belangrijk de eerste levensjaren zijn en wat er mis kan gaan door bepaalde woorden, afwezigheid en daden van ouders en ouderfiguren. Door de trauma’s zijn deze mensen vastgelopen op een bepaald punt in hun leven en zodoende bij Gildiner terecht gekomen. Het is voor de therapeut vaak zoeken en aftasten om verder te komen, om de patiënt dingen in te laten zien, om laagje voor laagje bij de kern te komen.

“Therapeuten kunnen patiënten begeleiden naar de deur van inzicht en begrip, maar we mogen hen niet naar binnen slepen. Patiënten zullen die deur binnengaan wanneer ze er klaar voor zijn”.

De rol van de therapeut wordt goed duidelijk, een therapeut is ook een mens met (in dit geval) haar eigen geschiedenis. Dit kan ervoor zorgen dat een therapeut soms dingen zegt die het proces niet altijd ten goede komt. “Tegenoverdracht” is een bekende valkuil en ook Gildiner heeft hiermee te maken.

Zowel vanuit mijn werk in de psychiatrie als vanuit persoonlijke interesse sprak dit boek me aan. De verhalen zijn (erg) ingrijpend en het is boeiend om meegenomen te worden in de verschillende processen die patiënten doormaken, processen die soms veel tijd en geduld vragen. Het is ongelooflijk wat sommige mensen moeten doorstaan.

De rol van de therapeut is van groot belang, ook dat kwam naar voren, evenals haar worstelingen en ontwikkeling.
Gildiner toont oprechte betrokkenheid voor haar patiënten en gaat ook op zoek naar antwoorden als ze er zelf niet uitkomt. Ze beschrijft het verhaal van Danny, een indiaan. Gildiner bezoekt inheemse genezers om meer te weten te komen over de cultuur en denkwijzen van deze bevolkingsgroep.

De verhalen zijn al wat ouder en technieken en inzichten o.a op het gebied van PTSS zijn veranderd. Ook over DIS is nu veel meer bekend. Bepaalde uitspraken van Gildiner vond ik wat bedenkelijk of zelfs wat ongenuanceerd of ongepast.

De patiënten die Gildiner beschrijft worden “helden” genoemd en bereiken veel in enkele jaren therapie. Voor lezers die zelf met trauma te maken hebben, kan er een risico zijn tot vergelijken. Ik zou hen willen meegeven: “probeer niet te vergelijken, iedereen bewandelt een andere weg en daarmee is iedereen met PTSS een held in zijn/haar eigen verhaal.

Een boek over trauma, pijn en verdriet maar ook een boek over veerkracht, moed en hoop.

Ik wil Mythras books en Uitgeverij Lucht hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.