De subtiele grens tussen topsport en een eetstoornis

“Ik besefte het toen nog niet, maar mijn eetstoornis en mijn perfectionistische persoonlijkheid hadden mijn kinder- en levensdroom kapotgemaakt”

Tine Schryvers had maar één droom, profvoetballer worden, een mooie droom, maar ook een droom die haar veel gekost heeft.

Als kind wilde Tine altijd al voetballen. Ze deed een poosje aan volleybal maar bij voetbal lag haar hart, en ze had talent.
Het kwam haar niet aanwaaien. Tine was als kind altijd al aan het oefenen en het was nooit genoeg. Een partijtje straatvoetbal voelde voor haar als een belangrijke Champions Leage wedstrijd en ze ging er vol voor. Met haar hypermobiele lichaam leidde dit geregeld tot blessures.

Op haar 17e werd Tine gescout en besloot ze naar Amerika te gaan. Het regime in Memphis was bikkelhard. Strakke trainingsroosters en eetschema's en tot het uiterste gepusht worden, zelfs met blessures, het hoorde erbij. Tine wilde bewijzen dat ze het kon en ging door. Haar werd verteld dat Europeanen te zacht zijn en dat ze met hun regime haar een betere voetballer wilden maken.

“Op momenten wanneer je zo de grond wordt ingedrukt, ja, dan je dus alleen. Iemand die al heel hard was, begint dan alleen maar harder te worden”.

Na een zeer ernstige blessure die niet op de juiste manier behandeld werd, kwam ze terug naar België om te revalideren en later ging ze spelen voor de “Red Flames”.

In Amerika kwam “Francesca” in Tine's leven. Ze was er waarschijnlijk al eerder maar door het strakke regime en het perfectionisme van Tine kwam ze pas echt naar voren. Francesca, de naam van de eetstoornis van Tine, de vreselijke ziekte die ertoe leidde dat Tine niet naar het EK kon en haar dromen niet bereikte.
Francesca vertelt Tine voortdurend dat ze te dik is, Francesca bepaalt wat er gegeten wordt en hoeveel er gelopen wordt. Wederom een bikkelhard regime.

Gevoelens en zorgen worden door Tine weggelachen, ze zit vol humor en maakt een grapje, dit is een deel van haar identiteit, maar kan ook afleiden van de ernst van de situatie, en het verdriet. Humor houdt haar staande en ze probeert mensen voor te zijn en zo, sterk over te komen. Mensen en Tine zelf zeiden geregeld dat ze met een ‘handleiding’ kwam.

Tine wordt steeds stiller en uiteindelijk gaat het niet meer en zoekt ze hulp. Tijdens “zomerkamp” (zo noemde Tine haar opname) begon ze te schrijven aan dit boek.

In “De subtiele grens tussen topsport en een eetstoornis”, krijgt de lezer een kijkje in de harde wereld van een topsporter maar ook in het leven van een eetstoornispatiënt.

De auteur laat de lezer meekijken in haar hoofd en de uitputtende dialoog met Francesca, de eetstoornis die haar dingen laat doen die ze eigenlijk niet wil (zoals stoppen met een bepaalde baan, stoppen met voetbal, stoppen met relaties) en haar de dingen met een vertekend beeld laat zien, die voor Tine waarheid worden. Zoals de omvang van haar benen. In therapie wordt dit zichtbaar aan de hand van een oefening met touwen.

Het is bijzonder om te lezen hoe sterk Tine is, een krachtige eigenschap maar voor iemand met een eetstoornis ook een destructieve eigenschap. Doorgaan, over alle fysieke grenzen heen. Dit heeft Tine veel gebracht maar ook veel gekost.
De kracht blijkt ook uit het feit dat ze na 8 jaar vechten hulp gezocht heeft en ook dit is een strijd, een strijd die voor Tine nog niet gestreden is.

“En toch. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Nee, dat doen we niet! Komaan Tine, komaan. Hang in there woman.”

Ik vind het bijzonder dat Tine dit verhaal geschreven heeft, een verhaal van een dappere vrouw, een kwetsbaar verhaal en een verhaal waaruit maar weer blijkt dat een eetstoornis ten diepste niet gaat over eten.

Sterkte Tine! You got this! (om met de laatste woorden van het boek te spreken).

Ik wil Uitgeverij Best in Books en het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit mooi vormgegeven recensie exemplaar.

Ik geef 3.5 sterren