De impact van PTSS op het thuisfront

“Toch blijft de keuze om hem te helpen een die ik keer op keer maak. Omdat ik hem ken. Omdat hij mijn vader is. Omdat ik van hem houd”

Aaliyah groeit op met een vader met complexe PTSS. Hij is een Dutchbat II veteraan. Een missie die niet zoveel waardering kreeg waardoor de veteranen zich vaak niet echt erkend voelden.

Aaliyah is dol op haar vader en heeft in haar jeugd ook fijne en gelukkige tijden gekend, tijden van verbinding en hoop en kracht schrijft zij in dit boek, maar er was ook veel strijd, veel pijn, veel zorg. Zij en haar moeder stonden altijd in de waakstand en liepen op eieren want voordat ze het wisten kon de figuurlijke bom barsten.

Na oplopende ruzies en agressie, waar Aaliyah regelmatig getuige van is, gaan haar ouders uit elkaar. Haar vader gaat aan het werk als rigger, werken is zijn therapie, maar er hoeft maar iets te gebeuren of hij heeft herbelevingen. In zijn vrije tijd grijpt hij regelmatig naar drugs en alcohol en hij komt geregeld in aanraking met de politie. De therapie die hij kreeg heeft weinig geholpen.

De band tussen haar ouders wordt beter en geregeld doet hij een beroep op hen. Haar vader blindeert de ramen, krijgt herbelevingen van drukte, harde geluiden, vuurwerk en nog meer. Het lukt hem niet om zijn geldzaken op orde te houden en hij komt regelmatig in de problemen. Aaliyah en haar moeder staan altijd in de waakstand om het op te lossen voor hem, bij nacht en ontij. Zo is hij midden in de nacht in een bos beland en halen ze hem op, maken de stacaravan schoon waar hij weggestuurd is, en moeten hem op Oudejaarsavond uit een hotel halen waar hij een heftige herbeleving heeft.

"Hoe bedoel je, je wordt achtervolgd? Door wie? Mijn vingers klemmen wat strakker rond het mobieltje. Mijn hartslag gaat omhoog. Zijn stress is aanstekelijk als altijd”

Als Aaliyah volwassen is beseft ze meer en meer dat haar vader zijn problemen altijd op haar afschuift en dat er grenzen nodig zijn. Dit is niet eenvoudig, de loyaliteit naar haar vader zit heel diep, maar het is ook uitputtend. Ze is zijn dochter niet zijn zorgverlener. Haar vader begint zich dat ook te realiseren en zo ontstaat er meer ademruimte.


“Thuisfront zijn betekend dat je altijd paraat staat, ook als je je eigen leven leidt”


Met groeiend respect voor Aaliyah en haar ouders las ik “thuisfront PTSS”. Het boek geeft een beeld van haar leven en dat van haar vader, een heel indringend beeld van situaties waar Aaliyah dag in dag uit mee te maken heeft en heeft gehad.

"Alles wat we kunnen doen, wat we eigenlijk altijd hebben gedaan is ermee leren leven en overleven, mijn vader, mijn moeder en ik".


Aaliyah heeft een eerlijk verhaal neergezet, ze maakt het niet mooier dan het is, maar elke keer blijkt ook de liefde naar haar vader en haar enorme loyaliteit.

Ze schrijft dat ze zich emotioneel niet kan meten aan degene met PTSS maar dat ze wel aandacht wil vragen voor de “collateral damage” van het thuisfront. Haar missie is wat mij betreft geslaagd.


Bedankt voor het delen van dit indrukwekkende verhaal Aaliyah!


Het boek eindigt met enkele websites van organisaties waar mensen met PTSS terecht kunnen. Ook doet Aaliyah een oproep:

"Zou je eens willen vragen hoe het echt met de ander gaat? En zou je dan gewoon even willen luisteren, zonder een mening of advies te geven?"


Ik wil Uitgeverij Kompas en het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.