Een indrukwekkend verhaal over leven met Parkinson

“De tragedie voltrekt zich elke dag. Ik probeer de werkelijkheid naar mijn hand te zetten, slaag daar zo goed als nooit in. Geen kracht ter wereld kan dit stoppen.
Elke dag opnieuw wacht mij de rol die me het minst goed ligt: die van slachtoffer. Hij wordt me in de strot geduwd. Onverwachts en ongewenst”.

Als de arm van Rudy Morren oncontroleerbaar begint te trillen besluit hij naar de dokter te gaan. Na allerlei onderzoeken krijgt hij de diagnose: Parkinson. Een vreselijke en degeneratieve aandoening. Morren is naast schrijver ook acteur, maar ziet in dat dit niet meer gaat, hij moet afscheid nemen, niet alleen van het acteren maar van zoveel in het leven.
Zijn vriendin maakt een einde aan de relatie kort na de diagnose.

Morren weigert de ziekte bij de naam te noemen en noemt de ziekte KL (klootzak) alsof het een persoon is.
“Alles wat is heeft een naam. Ik weiger het een naam te geen. Wat geen naam heeft is er niet. Ik ben dus niet ziek”.

Elke dag is een strijd, een strijd waarvan hij weet dat het een oneerlijk gevecht is. Door medicatie kan Morren nog enigszins functioneren, maar hij moet de inname zorgvuldig plannen en dan nog blijft de uitwerking grillig. Naar de arts en de buitenwereld toe probeert hij zich zo goed mogelijk voor te doen, maar de lezer ziet de wanhoop, angst en frustratie, de slapeloze nachten, de plotselinge immobiliteit en het bedenken van creatieve manieren om de KL. te slim af te zijn.

“Langzaam maar zeker knaagt de KL. Aan mijn zelfstandigheid”.
“Afhankelijk zijn van derden, durven loslaten, het voortdurende afscheid nemen, het niet langer gehecht zijn aan zowel materiële als immateriële dingen: het is een opgave”.

Morren wil zo zelfstandig mogelijk blijven en verzamelt een groep vrienden om zich heen die hem kunnen helpen. Een waardevolle groep waar hij op kan bouwen.

“De man die niet alleen viel” is een boek wat binnenkomt, wat raakt, wat niet makkelijk los te laten is. De pakkende schrijfstijl, de mooie zinnen en het verschil in lettergrootte dragen daar aan bij. Het boek is geen klaagzang maar een openhartig en eerlijk verslag van de vreselijke ziekte die komt als een dief in de nacht en steeds meer steelt en rooft, zowel fysiek als emotioneel. Een ziekte waarbij je afscheid moet nemen en loslaten en daarna opnieuw en opnieuw.
Ondanks het heftige onderwerp voelt het boek niet zwaar, mede door de (soms zwarte) humor van de auteur.
Het is een indringend en leerzaam verhaal over angst en woede maar ook over moed, veerkracht en hoop.

“Hopen altijd blijven hopen”.
“Geen hoop, geen leven”.

Wat ik heel jammer vind is dat er erg veel gevloekt wordt in het boek, zelfs pagina’s vol. Dit deed voor mij afbreuk aan het indrukwekkende verhaal.

Ik wil Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts en het Boekencafe bedanken voor dit recensie exemplaar.