Een jaar vol humor en vriendschap in een parochie

“Die advertentie luidde als volgt: ‘Gzcht. PastWe PastE OLVtPnnk. Vst Btk Vltds. Agn WkOmgv Gde Vrln BidJob. ’Toen ik het bericht luidop las, klonk ik als een goudvis die net een overdosis water had binnengekregen.


Als Wim Corbeel na een wel een hele korte carrière bij het blad ‘Kerkweters’ op zoek is naar werk besluit hij te reageren op de bovenstaande vacature.

(‘Gezocht Pastoraal werk(st)er Pastorale Eenheid Onze Lieve Vrouw ter Pannenkoek, vaste betrekking, voltijds, aangename werkomgeving, goede verloning’).

Hij wordt aangenomen en zo komt hij terecht op een bijzondere, warme plek. Een plek waar behalve het geloof ook humor een belangrijke plaats heeft. Pastoor Piet verzorgt de preken. Zijn kameraad priester Bert is regelmatig van de partij in de parochie. De huishoudster mevrouw De Bok heeft een hart van goud en staat altijd voor anderen klaar, haar stem klinkt echter als ‘een leeuwin’. Dan zijn er nog mevrouw Blink, de schoonmaakster, grappenmaker Mark de klusjesman, de jonge misdienaars, de gedistingeerde mevrouw Snaar en niet te vergeten de huiskatten Giscard en Eerwaarde.


In de parochie gebeuren grappige dingen, zo eet de kat van het pannenkoekenbeslag voor een belangrijke samenkomst waardoor men naarstig op zoek moet naar een alternatief, blijken de palmtakken die verbrand worden op Aswoensdag wel erg veel rook te veroorzaken en eindigt een inzamelingsactie door middel van een blindenketting in een levende ‘Domino day’.

Een geheimzinnige cartoonist geeft een eigen draai aan de kerkboekjes en regelmatig wordt er met elkaar het glas geheven en vrolijk gedanst.

Het jonge meisje Elisa, een Syrische vluchteling wordt liefdevol opgenomen in de Parochie en er wordt veel gedaan voor goede doelen.



‘Het dolle dagboek’ is een mix van fictie en non-fictie waarmee de auteur mensen vrolijk wil maken en hoop wil geven. De kerk komt regelmatig negatief in het nieuws en met dit boek wil Corbeel ook de andere kant belichten.

Wat mij betreft is dat gelukt, hij schrijft met een vlotte pen en de nodige humor.


“Humor en de vruchten ervan zijn in mijn ogen geschenken van God. Maar ook voor wie het anders ziet kan een lach een geschenk zijn, voor zichzelf én voor anderen. In die zin is dit boekje bedoeld voor ieder die het lezen wil. Mijn grootse wens? Dat ook u ervan mag genieten”.

De personages zijn beeldend beschreven. In de parochie blijft het niet alleen bij woorden, juist ook door hun daden dragen de mensen iets uit van hun geloof, hoop en liefde. De onderlinge verhoudingen zijn hartverwarmend (al zijn er wel de nodige strubbelingen).

Regelmatig liet het boek me (glim)lachen en was ik benieuwd naar hoe bepaalde situaties zouden aflopen.

Het boek verhaalt ook over de diverse gebruiken, diensten en bijzondere dagen binnen de katholieke kerk, en laat de lezer verhalen uit de Bijbel zien, waar wij ook nu lessen uit kunnen halen. De auteur is hierin niet belerend, maar wel gunnend.

“…probeer het Licht te zien dat Christus voor je is, tracht te aanvaarden dat God om je geeft….en als je Hem daarvoor dankbaar kan zijn, dan zal dat Licht in je eigen hart vanzelf gaan branden. Als een klein vlammetje of als een laaiend vuur, dat doet er niet toe: het zal branden”.


Sommige anekdotes of gedachtespinsels vond ik niet veel toevoegen of spraken mij wat minder aan maar over het algemeen heb ik dit boek met plezier gelezen.

Wim Corbeel schreef eerder al korte verhalen. Het dolle dagboek is zijn debuut.

Ik wil Het Boekencafe, Uitgeverij Het Punt en Wim Corbeel hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar