Een reis naar binnen

“Alles schreeuwde in mij: het is genoeg. Ik besloot op reis te gaan, te voet, alleen, met enkel een rugzak”.

Guadalupe groeit op in Spanje. Haar eerste levensjaren zijn haar ouders Jehova’s getuigen, als ze daarmee breken blijkt het gedachtegoed nog sterk aanwezig. Guadalupe trekt zich terug en past zich aan.
Ze besluit te gaan lopen, naar Innsbruck. Deze bestemming is echter niet het doel. Ze wil zichzelf vinden, haar identiteit en losbreken van de onzichtbare ketenen die haar binden.

Het lopen blijkt een uitdaging, fysiek maar ook mentaal. Ze is op zichzelf teruggeworpen. De ontberingen van de tocht vragen veel van haar en Guadalupe overweegt meerdere keren om terug te gaan. Tot iemand haar zegt dat ze dit kan omdat een andere “Guadalupe” de weg al bewandeld heeft.
Gesterkt gaat ze verder, haar intuïtie ontwikkelt zich en ze heeft het gevoel geleid te worden Ze beseft dat het pad al in haar zat.

Onderweg zijn er vele mensen die hun huis openstellen of haar wat te eten en te drinken geven.
In Innsbruck ontmoet ze Erik. Hun connectie voelt bijzonder en Guadalupe ervaart liefde. Ze is in tweestrijd maar besluit toch verder te lopen, omdat ze de leegte in zichzelf niet wil opvullen met een relatie.
Ze verblijft enkele dagen bij Susanne, die haar terug laat keren naar haar jongere zelf.

Stap voor stap komt Guadalupe verder, zowel letterlijk als figuurlijk. Regelmatig ervaart ze een innerlijke strijd tussen haar “Oude en Nieuwe ik”. Bij de grens met Slovenië trekt het naar huis gaan heel sterk, maar haar “Nieuwe ik” spreekt haar toe.

“Als je nu teruggaat, blijf je met dezelfde antwoorden zitten als altijd. Alleen als je in het onbekende blijft, kun je dat nieuwe vinden waarnaar je zoekt”.

Zal ze vinden wat ze zoekt?

Met bewondering heb ik dit verhaal gelezen. Wat een dappere stap om als 23-jarige vrouw op reis te gaan met enkel een zware rugzak. Een reis waarbij Guadalupe de controle moest loslaten, zich moest overgeven aan haar intuïtie en de natuur. Ze moest leren vertrouwen en afstemmen, wat haar steeds beter lukte.

Het verhaal is geschreven met veel respect voor de schoonheid van de natuur. Als lezer heb je het gevoel mee te lopen met Guadalupe. Elk hoofdstuk begint met een kleine illustratie van de route. Over haar persoonlijke groei en innerlijke strijd is ze heel open. Sommige stukken zijn erg gedetailleerd waardoor de vaart wat uit het verhaal gaat, maar het past wel bij het proces waar.
Persoonlijk kan ik me niet zo vinden in het teruggaan naar vorige levens, maar het contact maken met jezelf, je innerlijke kind, je intuïtie vond ik erg mooi.
Guadalupe is heel open over haar mentale strijd en als lezer zie je haar groeien. Ze weet dit goed over te brengen met haar duidelijke en soms poëtische schrijfstijl.

Dit boek is niet zomaar een verhaal over een lange wandeltocht, vol uitdagingen en gevaren. Het is een verhaal over een innerlijke zoektocht, het loslaten van wat niet meer dient, het onder ogen komen van angsten, twijfels en kwetsbaarheden. Een reis van groei, zelfliefde en het vinden van je bestemming.

Dankjewel Guadalupe voor het delen van je verhaal en Het Boekencafe voor het boek!