Prachtige treurigheid

Eind 2009 verscheen de debuutroman van Françoise Sagan uit 1954 in een nieuwe vertaling. Na ruim 56 jaar verdient het boek opnieuw door velen te worden gelezen.

In ‘Bonjour tristesse’ voert de schrijfster Cécile ten tonele; een meisje van 17 jaar die met haar vader de zomervakantie doorbrengt aan de Franse Rivièra. Haar moeder is al een aantal jaar daarvoor overleden. Haar vader verslindt vriendin na vriendin. Er wordt veel gefeest, gedronken, totdat haar vader verliefd wordt op de zelfverzekerde en keurige Anne. Cécile meent dat een huwelijk tussen haar vader en Anne het einde betekent van het geweldige leven wat zij en haar vader hebben en beraamt samen met haar vriend en een andere vriendin van haar vader een plan om de relatie tussen Anne en haar vader te dwarsbomen.

Sagan hield me gevangen in het net wat Cécile heeft gespannen. Ze weet een mooie beschrijving te geven van de plek waar het zich allemaal afspeelt, maar het zijn vooral de scenes tussen het hoofdpersonage en Anne en het taalgebruik waardoor je als lezer gekluisterd blijft aan het boek. Zoals wanneer de liefde ter sprake komt.

‘Jij hebt een nogal simplistisch beeld van de liefde. Het is geen opeenvolging van gevoelens die niets met elkaar te maken hebben...’ Ik bedacht dat al mijn verliefdheden wel zo waren geweest. Een plotseling opkomende emotie bij een gezicht, een gebaar, tijdens een kus.. Een op zichzelf staand, opbloeiend moment, meer herinnerde ik me er niet van. ‘Het is iets anders,’ zei Anne. ‘Het is de blijvende genegenheid, de tederheid, de pijn van het gemis.. Allemaal dingen waar jij nog geen weet van hebt.’

Françoise Sagan weet de spanning tergend langzaam op te bouwen, zonder dat je ook maar één moment aan afhaken denkt.