Sublieme, surrealistische roman

Je kunt een rivier niet omkeren door hem abrupt de andere kant op te dwingen. Daar heb je de kracht niet voor. Hoe sterk je ook bent. De rivier zal gewoon buiten zijn oevers treden en hardnekkig ongeveer zijn oude koers blijven volgen. Je kunt hem niet van de ene op de andere dag de andere kant op laten stromen. Dat kan niemand.
Je moet juist eerst met hem mee gaan drijven. Je moet zijn eigen kracht opvangen en hem langzaam maar zeker in de richting trekken waarheen jij wilt. Als de boog maar wijd genoeg is, zal de rivier niet merken dat jij hem omleidt. Hij zal zelfs denken dat hij net zo stroomt als altijd, omdat er niets veranderd lijkt te zijn.’

Dit fragment beschrijft mooi hoe Björn, een kantoorklerk langzaam een ommekeer teweegbrengt als nieuwe medewerker binnen een overheidsinstelling. Temidden van de kantoorhectiek heeft hij zijn eigen raadselachtige, denkbeeldige kamer waarin hij goed in staat blijkt zich te concentreren en daarmee uitmuntende, nieuwe prestaties neer te zetten. Dit valt echter niet goed bij zijn collega’s.

Jonan Karlsson (Södertälje, 1971) publiceerde drie bundels korte verhalen. Met ‘De kamer’ leverde hij een sublieme, surrealistische roman af.