Tragisch, breekbaar, meeslepend

In een video op de website Why I love this book geeft Thomas Heerma van Voss aan dat hij na twee romans (De allestafel en Stern) die draaien om één hoofdpersonage, zich wilde richten op meerdere personages c.q. meerdere settings en om die reden heeft gekozen voor een verhalenbundel, getiteld: De derde persoon.

De verhalen lezen lekker vlot weg, zoals het eerste verhaal De massagesalon waarin een student de bezoekers observeert, die de erotische massagesalon aan de overkant van zijn straat bezoeken. Of het tweede verhaal De monoloog, waarin de hoofdpersoon afreist naar Gent om iemand te ontmoeten die hij kent van de chat op de website Filmmeter. Terwijl diegene in de ban is van een door hem zelf geschreven monoloog kan de hoofdpersoon alleen maar denken aan de voor hem onbereikbare vriendin.

Het derde verhaal Een najaarsdag (mooi gekozen titel) wijkt enigszins af van de andere verhalen. Ook hier gaat het over relaties, maar beschrijft de auteur een ter dood veroordeelde man door de ogen van zijn aanklager, die niet kan vatten hoe de man tot zijn daad is gekomen. ‘Al bijna dertig jaar was hij een gerespecteerd begeleider op zomerkampen.’ Als het vonnis is volbracht en de hoofdpersoon ’s avonds zijn zoontje naar bed brengt, vraagt deze: ‘Had je een leuke dag, papa?’ Na het verzoek van zijn zoontje een eigen verzonnen verhaal voor te lezen: ‘Over een held. Een held van wie iedereen houdt..’ verhaalt hij over de ter dood veroordeelde, dat deze anderen beschermde tegen vele gevaren en zeer geliefd was.

Ook de andere vier verhalen uit De derde persoon zijn stuk voor stuk de moeite waard, maar het vierde verhaal: Ik ben hier niet opgegroeid, waarin een zoon afscheid neemt van zijn vader, is werkelijk prachtig. Met zinnen als ‘het liefst zou ik je door elkaar schudden, net zo lang tot je wakker bent, tot we dingen kunnen ondernemen die vaders en zonen samen behoren te doen’ is het tevens het sterkste en meest breekbare verhaal uit de bundel.