Draaidagen begint veelbelovend

Het boek begint veelbelovend en gaat gelijk van start met diverse dialogen. Als ‘eet toch kind, als er is moet je eten.’ Maar de hoofdpersoon (Judith) maakt gelijk duidelijk dat ze zich eraan ergert. Oma wil gebraden gehakt, maar Judith wil dat ze jam gaat eten. (waarom?) Onmiddellijk volgt het gekissebis. Oma: ‘Waarom kijk je zo’. Judith: ‘Hoe?’ Oma: ‘Alsof een mens niet mag genieten’. Vervolgens gaat Judith als een koppig kind met de armen over elkaar zitten. Terwijl oma geniet van wat ze heeft.
De toon is gezet. Waarom zo lelijk?
Judith is weer bij haar oma gaan wonen, nadat ze gestopt is met haar studie. Ze is gestopt met haar studie omdat ze zwanger was van de vriend van een vriendin. Ze laat het aborteren. Nu woont ze weer bij haar ietwat dementerende oma. Oma die ergernis oproept bij Judith. Haar eigen moeder heeft ze amper gekend, ze heeft eigenlijk altijd bij haar grootouders gewoond. Oma heeft in een concentratiekamp gezeten in de Tweede Wereldoorlog. Dan besluit Judith om als figurant te gaan werken in een film. Een film die gaat over de Tweede Wereldoorlog over mensen met een verstandelijke beperking die opgepakt worden om naar een concentratiekamp gebracht te worden. Komt Judith nader tot oma.
Het is erg moeilijk om een boek te lezen waarin de hoofdpersoon lelijk doet tegen een 92-jarige oude dame. Dat roept echt geen sympathie op. Ook het alleen laten van een hulpbehoevende oma in huis en haar in een gesloten auto zetten, terwijl Judith draaidagen heeft. Vreemd. Dan verwacht je dat oma een naar mens is, maar dat komt in het verhaal eigenlijk nergens naar voren; oma had haar eigenaardigheden.
Dan is er nog de verhaallijn van de 2 vriendinnen en 1 vriend. Daar had Judith aansluiting bij, maar achter die vriendschap heeft ze een streep gezet omdat ze zwanger was de vriend, die een relatie had met een vriendin. Dat verhaal zeurt een beetje door.
Eigenlijk zat ik als lezer dan vooral weer te wachten op de volgende dialoog met oma. Ik wil steeds weten of het dan wel goed gaat met oma, want ze zit alleen in huis, alleen een buurvrouw komt langs, en is voor oma erg moelijk. Het wachten is op een ramp en die komt er als oma wegloopt en midden op een kruispunt gaat staan met files vol toeterende mensen. Alsof geen van die bestuurders uit zou stappen om de oude dame veilig thuis te brengen en iedereen zou wachten totdat de politie komt… Ik vond dat niet echt geloofwaardig.
Het is jammer dat de schrijfster niet gekozen heeft voor minder – en dan goed uitgewerkte – verhaallijnen. Want ze kan best schrijven. Er zitten zo vreselijk veel dialogen in, dat je als lezer de draad kwijt raakt af en toe. En kiezen voor een hoofdpersoon, die zo met haar oma omgaat. Het is dapper, maar maakt het boek niet mooier.