Halve verhaallijnen en rare metaforen en toch kan ze schrijven

‘De levenscyclus van de gewone octopus’ is een boek dat gelijk opvalt door zijn titel en door de kleuren die gebruikt worden voor de omslag. Prachtig. Het boek heeft de subtitel ‘Twee vriendinnen, een nieuwe wereld, hoe vinden ze hun geluk’. Dat is eigenlijk beste bijzonder om op de omslag te vertellen waar het boek overgaat. Het lijkt erop dat de uitgever ook bedacht heeft dat de titel van het boek weinig over de inhoud zegt en vooral vaag is. Ook in het boek is de uitleg over de octopus leuk geprobeerd, maar vaag.
Het boek gaat over twee Canadese vriendinnen: Pen en Alice. Ze studeren in Schotland en hebben daar diverse studievrienden en -vriendinnen. Vooral in het begin van het boek komen er veel namen voorbij. Zoals gelijk al op de eerste pagina Jo. En daar gaat het gelijk al mis. Want wie is Jo, ze heeft een vriendin en een broer. En daar blijft het wel bij. Verder heeft Jo amper een rol in het boek. En dat is jammer. Schrijfster Emma Knight introduceert mensen in haar boek, die belangrijk lijken voor het boek, maar die bijna niet in het boek terugkomen. Zo jammer.
Emma Knight kan best goed schrijven, ze heeft een vlotte pen. Ze verzandt niet in een overdaad aan bijwoorden, metaforen, alsof’en. Iets waar veel jonge schrijvers last van hebben. Dus het is goed leesbaar. Als heeft ze een paar rare zinnen in het boek (of is het een slechte vertaling). Zoals de volgende zin: ‘Nu ze zo dichtbij was, zonk de moed haar in de schoenen. De kloof tussen de onverschrokken versie van haarzelf uit haar gedachten – die de halve wereld was afgereisd om dit plan in werking te zetten – en het kwetsbare lichaam dat naar de oostelijke rand van Schotland raasde, had nog nooit zo breed geleken.’ Oké. Ook schrijft ze als Pen aan het paardrijden is: ‘het voelde alsof ze op een wasmachine reed’. Toch een alsof en wat een rare vergelijking!
Het is jammer dat de uitgever zoveel haast had om dit boek uit te geven, of de auteur met opbouwende kritiek terug heeft gestuurd naar de schrijftafel. Dit had een heel leuk boek kunnen zijn, maar er zijn te veel missers in haar verhaallijnen. Zo jammer.
Van mij krijgt het boek 3 sterren.