Recensie De Aardkinderen deel 6 - Het lied van de grotten

Ik vind het knap van Jean Auel dat ze zo’n fictieve prehistorische wereld beschreven heeft, al kun je uiteraard vraagtekens zetten bij het waarheidsgehalte ervan. Heb jaren terug met wisselend plezier en ergernis de overige delen van de serie De Aardkinderen gelezen en waagde me daarom ook maar weer aan dit laatste deel.

Er zitten best wel aardige elementen in: het optekenen van het opkomen en ondergaan van de maan en de zon, de ontdekking dat ook de man een rol heeft bij de voortplanting maar verder is het toch wel heel veel hetzelfde. Beschrijvingen van de jacht, steeds weer het bereiden van eten en medicijnen en veel te veel uitweidingen, details en herhalingen waardoor het regelmatig vreselijk saai werd en ik diagonaal ging lezen van verveling. (wat ik zelden doe).
Al die grotten, met schilderingen van bizons, paarden, mammoeten, beren etc. die tot in detail worden beschreven, dat is best even aardig maar dan komt er weer een grot en weer…..
Kortom een eventueel volgend deel zal ik aan me voorbij laten gaan.