Recensie Een vrouw in Berlijn

Wie de anonieme schrijfster ook was, schrijven kon ze! Een huiveringwekkende aangrijpende getuigenis van de laatste weken van de Tweede Wereldoorlog in Berlijn. En dan vooral van de vrouwen in Berlijn. Deze vrouwen hadden het verschrikkelijk te verduren maar toch een bepaalde veerkracht en saamhorigheid waardoor ze zich door deze periode heenworstelden: 'de collectieve massale verkrachting zullen ze ook collectief te boven komen'
De schrijfster en met haar vele anderen zien de voormalige militairen/nazi's zo:
Steeds opnieuw merk ik dezer dagen dat mijn gevoel, het gevoel van alle vrouwen tegenover de mannen, verandert. Ze gaan ons aan het hart, komen ons zo meelijwekkend en weerloos voor. Het zwakke geslacht. Een soort collectieve ontgoocheling maakt zich onderhuids van de vrouwen meester. De door mannen beheerste nazi-wereld, die de sterke man verheerlijkt, wankelt en daarmee ook de mythe 'man'.... Aan het einde van deze oorlog komt bij de vele andere nederlagen ook de nederlaag van de mannen als geslacht.
Wat me verder zal bijblijven:
- het genieten van de vertelster wanneer ze weer voor de eerste keer de stad doorfietst
- de vele doden door zelfmoorden die door de hele stad begraven liggen
- de armzalige vlaggen van de veroveraars, door de Duitse vrouwen provisorisch in elkaar gezet
- het jargon: majoorssuiker, plunderwijn, verkrachtingsschoenen, jatkolen
- de netheid en ordelijkheid van de Duitse bevolking zoals beschreven door de schrijfster
- de wanhoop voor de toekomst die (begrijpelijk!)soms de kop opsteekt
- maar vooral: de kracht en inventiviteit van de vrouwen

Een boek wat ik soms even aan de kant schoof omdat ik niet verder kon lezen over alle gruwelijke dingen die de Berlijnse vrouwen moesten meemaken.