De Minotaurus

Het is begrijpelijk dat de auteur dit verhaal lang niet vertellen wilde. Het is het verhaal over haar vader: in het boek meestal aangeduid met zijn initialen HEHH. Ze noemt hem ook wel de Minotaurus. De kinderkamer is het labyrint waar hij rondwaart...
Uphoff gebruikt soms zelfverzonnen taal om het erge te vertellen.

'Zie je, dies was die kamer konnie van gesproken worden. Een plek zo hecht en dicht als een orgaan, met cellen zo overvloedig, vochtig en tastbaar dat de taal er armetierig en nutteloos was. Waar geen boeken bestonden en de Minotaurus regeerde, plechtig, wijs, volkomen eenzaam. Waar hij op en achter de muren was en als water uitliep over de vloer...waar zijn vingers zich uitspreidden over de muren en hij binnendrong in alles wat er bestond'.

En onvoorstelbaar maar er waren naast de verschrikking in het labyrint ook fijne familiemomenten. Daarover zegt Uphoff:
‘dan kan en wil ik weer geloven dat HEHH even gespleten was als ik en net als ik verlangde naar die splitsing waarin er werkelijk een vader en een monster was ( en een vader in wiens armen ik me voor dit monster kon verschuilen)- en betwijfel ik of ik beter af met de wetenschap dat zij één waren.’

Ik heb gemengde gevoelens over dit boek. Heb veel respect voor de auteur, ze vertelt een verschrikkelijk verhaal maar de manier waarop spreekt me niet zo aan. Het belangrijke middenhoofdstuk, getiteld De Minotaurus, dat komt echt binnen. Maar daarvoor en daarna vind ik het dikwijls wel erg bestudeerd geschreven. Veel zinsdelen tussen haakjes, veel verwijzingen naar de klassieken. Wat gezocht vaak. En dat maakt het moeizaam leesbaar.
Desondanks knap gedaan, het onvertelbare wordt toch verteld.