Eerbetoon voor de Indische Nederlander

Het Wit tussen de regels is een mooie weergave van een Indische familiegeschiedenis. Een familie die zich staande moet houden in een samenleving waarin ze altijd achtergesteld is geweest. Een opeenvolging van levens van zwijgen en aanpassen. Dit boek heeft me echt verrast en meer inzicht gegeven in waar Indische Nederlanders mee te kampen hebben gehad. Origineel omdat ik dit nog nooit zo had meegekregen, de boeken die ik tot nu las over Nederlands-Indië gingen over blanke Nederlanders waarbij de mensen met gemengd bloed vooral een bijrol hadden. Dat de samenstelling van dat bloed een enorme impact had op je kansen in de koloniale maatschappij wist ik rationeel wel, maar zo verteld uit het perspectief van de personages wordt dat heel duidelijk. Vooral het laatste deel over de Bersiap en de repatriëring kwam bij mij keihard binnen. Niet meer gewenst in het land waar je bent opgegroeid, maar ook niet gewenst in dat vreemde land overzee. Getraumatiseerd door alle vreselijke ervaringen, maar niemand geïnteresseerd in je verhalen. Maar vooral is dit boek een onderzoek naar hoe de voorouders hebben geleefd. De verhalen die opgemaakt moeten worden uit enkele overgeleverde voorwerpen en brieven aangevuld met onderzoek. Het wit tussen de regels is ingevuld met fictie die dicht tegen de werkelijkheid aan zal liggen: het onbekende deel van de identiteit hiermee ingevuld.

Deze historische roman heeft mij een nieuwe kijk gegeven op de historie van Nederlands - Indië. De auteur heeft knap ontbrekende feiten ingevuld met fictie om een familiegeschiedenis te construeren. Pijnlijk duidelijk wordt dat Indische Nederlanders nooit een juiste plek in de geschiedenis hebben gekregen, doordat ze onzichtbaar waren mede door hun grote aanpassingsvermogen. Ontheemd eindigend in een land dat je nooit gekend hebt, uit een land dat er niet meer is. Dit boek doet recht aan hen, en zet hen alsnog in de spotlight.