Boeiende terugblik op leven als vrouw, arts en wetenschapper

In De witte jas neemt auteur Babs Taal (1949) ons mee naar de tijd, nog niet zo lang geleden, dat het uitzonderlijk was om als meisje te kiezen voor een studie geneeskunde en een specialisatie en promotie. Door haar achtergrond als kind van een chronisch zieke moeder was het haar droom om later dokter te worden, ‘dan ga ik iedereen beter maken’.

Zij schetst in heldere taal zonder opsmuk haar geschiedenis. Hoe ze als gemotiveerde studente eind zestiger, begin zeventiger jaren voortdurend moest vechten tegen vooroordelen om uiteindelijk een plek te vinden in een opleiding tot specialist. Doordat haar betrokkenheid bij patiënten gepaard gaat met enorme toewijding aan wetenschappelijk onderzoek heeft ze een boeiende loopbaan, maar dit gaat wel ten koste van haar persoonlijk welzijn. ‘Ik ben alleen nog de internist, ik ben opgehouden te bestaan.’ Door gerichtere keuzes te maken in werk en privéleven komt ze meer in balans. Terugkijkend ziet ze een analogie met de sport: trainen, de top bereiken, leren doseren, en de cooldown.

Een boeiend relaas van een vrouw die veel ontwikkelingen in de medische wereld heeft meegemaakt en daaraan een bijdrage geleverd heeft. Babs Taal verstaat de kunst om met aansprekende details een voorbije tijd tot leven te wekken. Het is een verhaal over bevlogenheid en samenwerking, over ontdekkingen en saamhorigheid, over verlies en successen, hoe belangrijk familie is, en uiteindelijk de keuze om zich ook op andere aspecten van het leven verder te ontwikkelen.