Indrukwekkend maar onevenwichtig

Holy Trientje, de vierde roman van journalist en auteur Anne-Gine Goemans, gaat over een aantal heel verschillende personages die samen een actie ondernemen tegen kernenergie en de aanwezigheid van kernwapens in Nederland.

In het eerste deel lezen we in een viertal hoofdstukken de voorgeschiedenis van Regina, Yoshida, Bonnie en Hansje, alle beschreven in de ik-persoon. Yoshida heeft de tsunami en daarop volgende kernramp van Fukushima overleefd maar verloor alles wat hem dierbaar was. Bonnie groeide op de Marshall-eilanden op, en maakte de gruwelijke gevolgen mee van de Amerikaanse kernproeven. Regina is een voormalig TV-medewerkster met een burn-out en een dementerende vader voor wie zij de zorg op zich genomen heeft. Op instigatie van haar bejaarde tante, de katholieke non Trientje, reist zij naar de VS om daar een andere non te bezoeken die jaren gevangen zat omdat zij bij vreedzame acties tegen kernwapens militaire terreinen betrad. Hansje is een nicht van Trientje, en was als fotografe betrokken bij de vrouwenbeweging in de zeventiger jaren. Dit eerste deel beslaat de helft van het boek.

Het tweede deel is geschreven vanuit het perspectief van de alwetende verteller. Bonnie is woedend over wat haar is aangedaan. Daar zijn schuldigen voor aan te wijzen. Yoshida reageert passiever en lijkt emotioneel vlak. Zijn verlies is toe te schrijven aan een natuurramp, maar ook aan falend beleid van technici en overheid. Beiden belanden in Nederland, en beiden veren op als ze een missie vinden. De grote kracht achter deze missie is zuster Trientje. Zij is ervan overtuigd dat zij een goddelijke opdracht heeft: actie voeren tegen de kernwapens die in Nederland opgeslagen zijn. Aan Regina de taak om dat te organiseren. Het verhaal eindigt nogal abrupt. De vorm van het einde, een krantenbericht, is origineel.

De opbouw van het boek is bijzonder. In het eerste deel wordt de voorgeschiedenis geschetst, in het tweede deel komt het tot actie. Na een trage en wat omslachtige aanloop volgen de gebeurtenissen elkaar ineens snel op. Af en toe ontbreekt het aan logische verbanden. De rol van Hansje in dit tweede deel is vrij gering. Sommige bijfiguren lijken karikaturen. Wel heel mooi uitgewerkt is het personage van Bertus, de dementerende vader van Regina. In mooie en geestige situatiebeschrijvingen wordt invoelbaar gemaakt hoe schrijnend deze ziekte is voor patiënten en hun mantelzorgers.

Het boek is in een prettige vlotte en beeldende stijl geschreven. Goemans slaagt er uitstekend in de zorgwekkende aspecten van kernenergie naar voren te brengen en verborgen geschiedenissen te onthullen. Vooral uit de verhalen rond Yoshida en Bonnie wordt duidelijk hoeveel research Goemans voor dit boek gedaan moet hebben. Deze verhalen zijn informatief, met sterke details, en wekken betrokkenheid bij de lezer.

Het is een uitdaging om gruwelijke feiten vloeiend te verwerken in een meeslepend verhaal, en jammer genoeg is dit niet helemaal goed gelukt. Het geheel maakt, wellicht ook door de bijzondere structuur, als roman een wat onevenwichtige indruk. Maar alleen al om de eerste helft van het boek, verdient het een groot publiek. Het boek maakt bovendien nieuwsgierig naar eerder werk van deze schrijfster.