Doodvonnis

Nadat vorig jaar het eerste gruwelijke deel uit de Nemez & Sneijder serie van Andreas Gruber verschenen is, keek ik al enorm uit naar het tweede deel: Doodvonnis.

Doodvonnis telt heel wat pagina’s meer dan deel een. Het meer dan vijfhonderd pagina’s tellende boek is toch een klepper maar door de schrijfstijl van de auteur en het interessante verhaal ging ik vlotjes het boek door.

Het verhaal wisselt steeds tussen twee verhaallijnen. In de ene verhaallijn leren we Nemez en Sneijder beter kennen in de politieacademie in Duitsland. Nemez is eindelijk toegelaten tot de opleiding als profiler, door toedoen van Sneijder. Sneijder is nog steeds zijn meestal onaangename zelf. Zijn onhebbelijke kantjes worden hem gelukkig vergeven doordat hij ook zijn postieve kanten heeft. Al zitten die best wel diep verstopt. Daarentegen is hij een uitstekende profiler en verwacht van iedereen dat ze zich minstens even goed inzetten als hijzelf. In de lessen bespreken ze onopgeloste zaken waarbij Nemez zichzelf echt probeert te bewijzen maar belangrijker is dat ze wil weten wat haar vriend bij de recherche is overkomen nadat hij tijdens zijn dienst slachtoffer is geworden van een schietincident en daardoor in coma is geraakt.

In een tweede verhaallijn wordt er een tienjarig meisje ontdekt die een jaar geleden ontvoerd werd. Ze zegt niks maar haar rug staat vol tattoos. Haar verdwijning wordt ook gelinkt aan de moord op enkele andere tieners. Deze verhaallijn speelt zich af in Oostenrijk. Voor het grootste deel van het boek is er helemaal geen connectie tussen beide verhaallijnen. Pas op het eind wordt er een verband ontdekt.

Ondanks de meer dan 500 blz’n verveelt dit boek op geen enkel moment. Het boek is minder gruwelijk dan Stervensuur en ook de personages worden meer uitgediept en het temp ligt iets lager. De schrijfstijl van Andreas Gruber is vlot, er zit humor in. In tegenstelling tot in het vorige boek is de spanning hier niet steeds te snijden maar lossen spannende hoofdstukken zich af met hoofdstukken waarbij de spanning minder hoog is.

De beschrijvingen van de moorden zijn misschien niet zo gruwelijk maar een kind waarbij de rug volgetattoeëerd wordt door een gestoorde gek, is toch ook totaal geen verhaal waarbij je een goed gevoel aan overhoudt.

In ieder geval een boek dat bijblijft en ik hoop dat de rest van de serie ook vertaald zal worden.