Heerlijk reisverslag

Anika Redhed is schrijfster van reisverhalen. Na Cappuccino in Jordanië (2019) en Cappuccino in Het Midden Oosten (2019), is er nu het derde deel Cappuccino in Curaçao (2020).

“De Cappuccino serie” bestaat uit een (tot nu toe) drietal boeken met bijzondere reisverslagen. De ervaringen die de schrijfster en haar man hebben opgedaan tijdens hun reizen worden uitgebreid beschreven, deze keer gaat het over hun vakantie in Curaçao, welke in korte hoofdstukken en met de nodige humor zijn uitgewerkt. Waar in de eerste twee delen een rondreis door Jordanië en Het Midden Oosten centraal stonden wijkt Cappuccino in Curaçao daar iets van af.

Op Curaçao hebben Anika Redhed en haar man Harrie namelijk een vaste verblijfplaats. Ze passen op een huis van een stel Amerikanen en zorgen voor de dieren en houden het zwembad schoon in ruil voor een gratis verblijf. Een prima afspraak, al blijkt dat afspraken breed te interpreteren zijn. Zo zouden ze er alleen verblijven, maar blijken er toch twee keer huisjes te zijn verhuurd op het terrein, en staat er een pot met een wietplant op de veranda. "Voor eigen gebruik", dus toegestaan volgens Amerikaan Pete, maar achteraf blijkt het zo illegaal als wat.

Anika en Harrie nemen het maar zoals het is en gaan elke dag op pad om het eiland te verkennen. Er wonen en werken diverse Nederlanders op het eiland en daar spreken ze mee af. Zo leren ze veel over het eiland, de eilanders en de gebruiken. Ze ontmoeten bijvoorbeeld Sabine Berendse die de Curaçao Sea Turtle Conservation heeft opgericht, die de strijd aangaat tegen zwerfplastic. Vier keer in de week kunnen toeristen helpen met opruimen van de stranden. Ze werken samen met Lompi, een bedrijf dat producten maakt van afvalplastic.
Ook bezoeken ze de hondenopvang van Mirjan Seppenwoolde, waar ze 90 honden op een groot terrein heeft. Mooie initiatieven die leiden tot verbetering van het eiland.

Ondanks de enorme hitte op het eiland gaan ze naar de diverse musea, waar veel terug te vinden is over de slavernij in het verleden. Het is zowel interessant als aangrijpend. Ze leren er niet alleen over de historie van het eiland, maar komen ook veel te weten over het eiland en de bewoners. Met elk bezoek dat ze afleggen en de mensen die ze spreken, blijkt dat Nederlanders worden gedoogd, maar omdat die zich vaak arrogant gedragen niet erg welkom zijn. Dat veranderd direct wanneer ze enkele woorden Papiaments gebruiken, of in het Engels praten.

Waar weinig ruchtbaarheid aan wordt gegeven is de criminaliteit op het eiland. Om te voorkomen dat er geen toeristen meer willen komen, wordt er weinig over gesproken. Maar de schrijfster is gewaarschuwd. Hun verblijf is ook ommuurt, de ramen zijn voorzien van tralies, en er is cameratoezicht. Onbespied in het zwembad liggen is er dan ook niet bij. Tips als: Nooit stoppen onderweg en Nooit naar een leeg strand gaan hebben ze dan ook goed in de oren geknoopt. Het gaat allemaal goed, hoewel ze zeker benauwde momenten meemaken.

Het boek is een heerlijk reisverslag om te lezen. Het boek heeft een duidelijke opbouw van korte hoofdstukken welke allen een afgerond verhaal vertellen met over de avonturen, de ontdekkingen en ook de angsten die ze beleven. En net als in de vorige delen wordt er ook aandacht besteed aan de culinaire kan. Vooral de frozen cappuccino kan op bijval rekenen. Informatie naast genieten, het is een reisboek en verslag ineen. Het boek sluit af met namen en adressen van de bezochte plekken op het eiland.

Curaçao blijkt een land van uitersten, zowel qua warmte als qua mensen. Met criminaliteit krijgen ze gelukkig niet te maken tijdens hun verblijf, wel maken ze kennis met veel vriendelijke en bijzondere mensen. Cappuccino in Curaçao is daardoor een heerlijk boek om te lezen, leerzaam en een visitekaartje voor het land.