Speur mee naar de dader

De in Seattle geboren auteur Kristen Perrin woont sinds haar studie in Engeland. Van haar hand zijn twee spannende jeugdboeken verschenen. Haar nieuwste boek is een cosy crime voor volwassenen. Hoe ik mijn eigen moord oploste is een whodunit en de vertaling is van Waldemar Noë.

Annie Adams woont met haar kunstzinnige moeder in Chelsey. Wanneer haar moeder de kelder wil gaan gebruiken als atelier, ruimt Annie deze uit en stuurt alle hutkoffers die er staan naar het landgoed van haar oudtante Frances in Castle Knoll, niet wetende wat ze hiermee in gang zet. Frances Gravesdown is geobsedeerd door een voorspelling uit 1965 waaruit blijkt dat ze zal worden vermoord. Ze is al jaren haar dorpsgenoten aan het bestuderen en documenteert al haar bevindingen. Het archief vormt een verzameling 'bewijzen', waarmee haar nabestaanden kunnen uitzoeken wie de moordenaar is op het moment dat die moord werkelijk plaatsvindt.

Annie krijgt een uitnodiging van een advocatenkantoor uit Castle Knoll omdat ze is opgenomen in het testament van de oudtante die ze nog nooit heeft ontmoet. Maar voordat die ontmoeting plaats kan vinden blijkt dat Frances is vermoord. Ineens is Annie onderdeel van een spel zoals genoemd in het testament, een race tegen de klok om binnen een week de moordenaar te ontmaskeren. Het is tijd voor een plan en een bondgenoot, maar wie kan ze vertrouwen?

Hoe ik mijn eigen moord oploste is een speurtocht naar de dader in een dorp vol mensen met geheimen en er zijn volop motieven voor moord. Het verleden van Frances lijkt de sleutel van het mysterie te bevatten en dat krijgt Annie op een presenteerblaadje aangeleverd in de vorm van een dagboek. Als lezer heb je inzage in het dagboek, doordat er tussen de hoofdstukken over Annie delen van het zogenoemde 'Castle Knoll dossier' zijn geplaatst. Zo heb je dezelfde informatie als Annie en is het mogelijk om de moordenaar te filteren uit alle opties. Toch is het niet zo eenvoudig. Perrin geeft informatie prijs, maar zet haar lezer met regelmaat op het verkeerde been en laat de ware aard van de gebeurtenissen tot het einde toe verhuld.

De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar. Door mee te kijken met Annie weet je net zoveel als zij. Door haar ogen maak je kennis met de personages die belangrijk zijn voor de ontknoping, zowel in het verleden als in het nu. Het is moeilijk in te schatten wie te vertrouwen is en wie niet, juist omdat iedereen wel iets heeft te verbergen. Door de korte periode waarin het speelt zit er geen grote groei in de personages, maar de gedragingen van Frances' dorpsgenoten zijn goed uitgewerkt waardoor gevoelens als sympathie of afkeer voor deze mensen worden opgewekt. In hoeverre die gevoelens kloppen wordt pas aan het einde duidelijk.

Een cosy crime moet het niet hebben van de nagelbijtende spanning, maar Perrin weet genoeg mysterie in het verhaal te vlechten om nieuwsgierigheid te blijven voeden. Aan het einde loopt de spanning toch op wanneer de ontknoping zijn hoogtepunt nadert. De schrijfwijze is niet moeilijk om te volgen. Er is veel dialoog, naast de noodzakelijke beschrijvingen van het landhuis, de ruimtes en omgeving. De auteur is nauwkeurig in de details die worden genoemd en ze zet diverse lijntjes uit binnen het verhaal. Alles krijgt aan het einde een verklaring en dan vallen alle puzzelstukjes in elkaar.

Hoe ik mijn eigen moord oploste is een goed opgebouwd en uitgewerkt verhaal. De geheimen in een klein dorpje gemengd met gebeurtenissen uit het verleden zorgen voor een giftige mix met moord tot gevolg. Het levert een heerlijke cosy crime op waarbij je als lezer tot het einde mee mag speuren naar de dader.