Lezersrecensie
Levensverhalen die elkaar ontmoeten.
De wind kent mijn naam - Isabel Allende
Door deze beginzin wordt je meteen de roman ‘De Wind kent mijn Naam’ ingezogen: “… er hing onheil in de lucht…” (p.9) Het zet je in een bepaalde richting. Het verbaast je niet te lezen dat deze anti semitische hysterie de aanleiding is voor de alles vernietigende Kristal Nacht. De ouders van Samuel Adler zien de oorlog aankomen en laten met een kinderkonvooi hun enige zoon naar Engeland vertrekken. Acht jaar oud en alleen met zijn viool op weg!
“… het is de enige manier om Samuel te beschermen…”(p.43)
Samuel slim en muzikaal wordt door een quaker-echtpaar opgenomen in huis. Na de oorlog volgt hij het conservatorium. Hij is geïntrigeerd door de Jazz en vertrekt naar New Orleans.
In dit boek lees je meerdere verhaallijnen die uiteindelijk allemaal om vluchtelingen (gevluchte kinderen) draaien, om ontworteling, ontheemding, om geweld en mishandeling. Allende neemt duidelijk stelling in deze geëngageerde roman. Er worden parallellen getrokken tussen de holocaust in Duitsland en de bloedbaden in El Mozote, El Salvador tijdens de jaren ’80.
Samuel is als kind gevlucht voor de nazi’s, Leticia is als kind met haar vader gevlucht voor de burgeroorlog in El Salvador.
Vanuit diverse perspectieven en verschillende tijdsepisodes wordt het verhaal verteld. Personages, plaats en tijd wordt duidelijk vermeld.
Niet altijd wordt aan het begin van de nieuwe episode vermeld wat er is gebeurd. Als lezer denk je dan dat je ergens over heen hebt gelezen, maar al verder lezend lost zich dat weer op en krijg je informatie. Door deze constructie toe te passen, lees je wel alerter.
De vertelde episodes maken grote sprongen van 1938 - 1981 – 2000 - 2020
Vluchtelingen, ouders en kinderen, gezinnen uit Mexico worden aan de Amerikaansen grens gescheiden.
Deze lijn brengt nieuwe personages in het verhaal. Anita Diaz, zeven jaar, bijna blind, die van haar moeder wordt weggetrokken, gescheiden. En Selena Durán die zich inzet voor deze minderjarige vluchtelingen, zonder ouders, om via de rechter een visum te krijgen, zodat ze niet kunnen worden uitgezet. Zij werkt samen met Frank Angileri, die zich ook belangeloos inzet voor weeskinderen zonder visum.
Het lijkt alsof de verhaallijnen zich los van elkaar ontwikkelen. Maar de ras verteller Allende heeft een duidelijk complexe verhaalstructuur gekozen. De lezer moet wel wat moeite doen om de gebeurtenissen in de juiste tijd te plaatsen. In haar poëtisch magisch realistische stijl verweeft ze harde rauwe gegevens over de misdaden en martelingen in Zuid Amerika met de mysterieuze ‘inner-world’ van Anita.
Allende, van Chileense komaf, weet wat het betekent in ballingschap te moeten gaan.
De lijnen van Samuel, Leticia en Selena… hoe moeten die bij elkaar komen. Langzaamaan lopen die lijnen naar elkaar toe, lees je niet zozeer een ontknoping als wel een samenkomen tot één hoop voor de toekomst.
Door deze beginzin wordt je meteen de roman ‘De Wind kent mijn Naam’ ingezogen: “… er hing onheil in de lucht…” (p.9) Het zet je in een bepaalde richting. Het verbaast je niet te lezen dat deze anti semitische hysterie de aanleiding is voor de alles vernietigende Kristal Nacht. De ouders van Samuel Adler zien de oorlog aankomen en laten met een kinderkonvooi hun enige zoon naar Engeland vertrekken. Acht jaar oud en alleen met zijn viool op weg!
“… het is de enige manier om Samuel te beschermen…”(p.43)
Samuel slim en muzikaal wordt door een quaker-echtpaar opgenomen in huis. Na de oorlog volgt hij het conservatorium. Hij is geïntrigeerd door de Jazz en vertrekt naar New Orleans.
In dit boek lees je meerdere verhaallijnen die uiteindelijk allemaal om vluchtelingen (gevluchte kinderen) draaien, om ontworteling, ontheemding, om geweld en mishandeling. Allende neemt duidelijk stelling in deze geëngageerde roman. Er worden parallellen getrokken tussen de holocaust in Duitsland en de bloedbaden in El Mozote, El Salvador tijdens de jaren ’80.
Samuel is als kind gevlucht voor de nazi’s, Leticia is als kind met haar vader gevlucht voor de burgeroorlog in El Salvador.
Vanuit diverse perspectieven en verschillende tijdsepisodes wordt het verhaal verteld. Personages, plaats en tijd wordt duidelijk vermeld.
Niet altijd wordt aan het begin van de nieuwe episode vermeld wat er is gebeurd. Als lezer denk je dan dat je ergens over heen hebt gelezen, maar al verder lezend lost zich dat weer op en krijg je informatie. Door deze constructie toe te passen, lees je wel alerter.
De vertelde episodes maken grote sprongen van 1938 - 1981 – 2000 - 2020
Vluchtelingen, ouders en kinderen, gezinnen uit Mexico worden aan de Amerikaansen grens gescheiden.
Deze lijn brengt nieuwe personages in het verhaal. Anita Diaz, zeven jaar, bijna blind, die van haar moeder wordt weggetrokken, gescheiden. En Selena Durán die zich inzet voor deze minderjarige vluchtelingen, zonder ouders, om via de rechter een visum te krijgen, zodat ze niet kunnen worden uitgezet. Zij werkt samen met Frank Angileri, die zich ook belangeloos inzet voor weeskinderen zonder visum.
Het lijkt alsof de verhaallijnen zich los van elkaar ontwikkelen. Maar de ras verteller Allende heeft een duidelijk complexe verhaalstructuur gekozen. De lezer moet wel wat moeite doen om de gebeurtenissen in de juiste tijd te plaatsen. In haar poëtisch magisch realistische stijl verweeft ze harde rauwe gegevens over de misdaden en martelingen in Zuid Amerika met de mysterieuze ‘inner-world’ van Anita.
Allende, van Chileense komaf, weet wat het betekent in ballingschap te moeten gaan.
De lijnen van Samuel, Leticia en Selena… hoe moeten die bij elkaar komen. Langzaamaan lopen die lijnen naar elkaar toe, lees je niet zozeer een ontknoping als wel een samenkomen tot één hoop voor de toekomst.
1
Reageer op deze recensie
