Diep verborgen

“Diep verborgen” is ondertussen het derde deel in de New Orleans-reeks van Karen Rose, een auteur die ik al jarenlang bewonder om haar talent om spanning te combineren met romantiek. In deze serie vormt naast de stad, het team van Broussard Private Investigations een rode draad doorheen de verhalen. Je weet dat je bij elk nieuw deel vertrouwde gezichten zult tegenkomen, maar dat je toch weer een totaal nieuw mysterie voorgeschoteld krijgt. Extra leuk vond ik bij dit verhaal is dat er in dit boek ook personages uit een eerdere reeks opduiken. Voor mij voelde dat een beetje als onverwachte reünie—zo’n klein cadeautje aan vaste lezers.
Overigens kun je de boeken prima los van elkaar lezen.

In “Diep verborgen” nemen Cora Winslow, een bibliothecaris & Phin Bishop, de nachtbeveiliger van het bureau de hoofdrol voor hun rekening. Hun perspectieven worden afgewisseld met die van de mensen die verantwoordelijk zijn voor de chaos die momenteel in Cora’s leven heerst. Dankzij deze manier van schrijven slaagt de schrijfster erin om meerdere lagen in het boek te verwerken en de lezers een breder beeld van het geheel te bezorgen.

Het verhaal leest enorm vlot en kent een aangenaam leestempo. Ik heb in het verleden wel eens moeite gehad met de soms wat lang uitgesponnen stukken in haar werk, maar hier had ik dat helemaal niet. Integendeel: ik merkte dat ik continu wilde doorlezen omdat ik zo in het verhaal zat. De balans tussen spanning, de menselijk relaties, emotionele diepgang en romantische aantrekkingskracht klopt dit keer gewoon perfect.

Het mooiste onderdeel vond ik zonder twijfel de relatie tussen Cora en Phin. Beide personages dragen een zwaar verleden met zich mee, maar toch zie je hoe ze stap voor stap naar elkaar toetrekken. Ze versterken elkaar in hun kwetsbaarheid — en die manier van vertrouwen opbouwen vond ik heel ontroerend. Vooral Phins worsteling raakte me. Hij voelt zich zo beschadigd door wat hij heeft meegemaakt dat hij zelfs zijn eigen familie al jaren ontwijkt. Dat brak echt mijn hart.

En dan wil ik ook absoluut SodaPop benoemen, Phins hulphond. Deze hond is niet zomaar een bijpersonage, maar speelt een waardevolle rol in het helpen reguleren van Phins emoties wanneer zijn PTSS opspeelt. Die scenes gaven het verhaal een extra laag menselijkheid en tederheid.

Kortom: Diep verborgen is een meeslepende mix van spanning, emotie en karaktergroei. Voor mij is dit zonder twijfel één van de sterkste delen uit de reeks.