De Tafel van Tarzan

In “De Tafel van Tarzan” van Xander Jongejan lezen we mee in een briefwisseling tussen een vader en een zoon.
Beurtelings wordt in de hoofdstukken vanuit de vader en de zoon verteld.

Ze beschrijven elkaar herinneringen aan hun gezinsleven.
Dit zijn geen anekdotes van gezellige uitstapjes.
Geen van de gezinsleden is gelukkig.

Er is sprake van schrijnende situaties, ongemak en het niet bij machte zijn, zaken een goede kant op te sturen. De sfeer wordt af en toe beklemmend.

Het boek en de personages riepen veel emoties bij me op en soms ook verwarring. Zelden voelde ik bij een moeder-figuur zoveel antipathie.

Er gebeuren soms schokkende en onverwachte dingen en ook de personages gedragen zich niet zoals je verwacht.

Knappe en indringende debuutroman. Ik wacht met smart op de volgende.

Ik las dit boek via het Selfpub-Café van Shirley Pellikaan