Lezersrecensie
Respect voor deze pure en kwetsbare openstelling
Judith Visser (Rotterdam, 29 januari 1978) schreef eerder romans, thrillers en een novelle. Van haar thriller Stuk (2007) is een toneelstuk en een film gemaakt. In 2014 maakte Judith Visser in de Viva bekend dat zij het Syndroom van Asperger heeft. Dit jaar (2018) bracht zij de autobiografische roman Zondagskind uit, over opgroeien met autisme.
In Zondagskind leer je Jasmijn Vink kennen, een meisje dat opgroeit in Rotterdam in de jaren ‘80 en ‘90. Het is vanuit Jasmijn haar belevinswereld geschreven, een coming-of-age die begint in de kleuterleeftijd en eindigt als jong-volwassene. Vanaf het allereerste begin wordt je meteen gegrepen en het hele boek leest als een trein. Dat komt enerzijds doordat het prettig leesbaar is en anderzijds doordat je enorm met Jasmijn meeleeft en wilt weten hoe het verder gaat met haar.
De beleving van iemand met Asperger wordt heel raak neergezet en bladzijde na bladzijde is pijnlijk duidelijk dat in onze maatschappij weinig ruimte is voor de bijkomende beperkingen. Jasmijn reageert hierop door zich terug te trekken en steeds meer een eigen wereld voor zichzelf te creëeren.
Als adolescent en jong-volwassene heeft ze toch een paar “succesjes” in de ‘normale’ wereld en gaat ze zich er meer op richten mee te draaien op het sociaal-wenselijke vlak.
Het verhaal eindigt wanneer ze jong-volwassen is en op dat moment wil ik alleen maar doorlezen over Jasmijn als volwassene. Gelukkig heeft Judith Visser al aangegeven dat er een vervolg komt in 2020.
Het verhaal heeft me meerdere keren geëmotioneerd, niet alleen omdat ik meeleefde met de worsteling van Jasmijn en hier en daar wat dingen herkende.
Maar zeker ook omdat mijn neefje een tiener is met Asperger en ik wr zeker van ben dat hij zich regelmatig zo verloren en hulpeloos voelt als Jasmijn.
Over het algemeen is er niet voldoende bekend over de belevingswereld en het gedrag van mensen met vormen van autisme en scholen zijn hier ook miet voldoende op toegerust. Dit boek is daarom zeer welkom is ik raad het met name iedere docent en jeugdwerker aan.
In Zondagskind leer je Jasmijn Vink kennen, een meisje dat opgroeit in Rotterdam in de jaren ‘80 en ‘90. Het is vanuit Jasmijn haar belevinswereld geschreven, een coming-of-age die begint in de kleuterleeftijd en eindigt als jong-volwassene. Vanaf het allereerste begin wordt je meteen gegrepen en het hele boek leest als een trein. Dat komt enerzijds doordat het prettig leesbaar is en anderzijds doordat je enorm met Jasmijn meeleeft en wilt weten hoe het verder gaat met haar.
De beleving van iemand met Asperger wordt heel raak neergezet en bladzijde na bladzijde is pijnlijk duidelijk dat in onze maatschappij weinig ruimte is voor de bijkomende beperkingen. Jasmijn reageert hierop door zich terug te trekken en steeds meer een eigen wereld voor zichzelf te creëeren.
Als adolescent en jong-volwassene heeft ze toch een paar “succesjes” in de ‘normale’ wereld en gaat ze zich er meer op richten mee te draaien op het sociaal-wenselijke vlak.
Het verhaal eindigt wanneer ze jong-volwassen is en op dat moment wil ik alleen maar doorlezen over Jasmijn als volwassene. Gelukkig heeft Judith Visser al aangegeven dat er een vervolg komt in 2020.
Het verhaal heeft me meerdere keren geëmotioneerd, niet alleen omdat ik meeleefde met de worsteling van Jasmijn en hier en daar wat dingen herkende.
Maar zeker ook omdat mijn neefje een tiener is met Asperger en ik wr zeker van ben dat hij zich regelmatig zo verloren en hulpeloos voelt als Jasmijn.
Over het algemeen is er niet voldoende bekend over de belevingswereld en het gedrag van mensen met vormen van autisme en scholen zijn hier ook miet voldoende op toegerust. Dit boek is daarom zeer welkom is ik raad het met name iedere docent en jeugdwerker aan.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van MariskavanWesten
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
