De val

De val was mijn eerste kennismaking met Baldacci. En eerlijk? Ik was meteen geïntrigeerd, maar ook een beetje huiverig vanwege de dikte van het boek. De hoeveelheid namen, bijnamen en zakelijke termen maakten dat ik er in het begin echt even in moest komen. Het voelde interessant, maar voor mijn gevoel ook wat langdradig — alsof ik als lezer bewust op afstand werd gehouden terwijl er onderhuids al van alles speelde.

Maar dan kantelt het verhaal compleet.

Vanaf het moment dat de dochter van Walter Nash wordt ontvoerd en er een video opduikt waarin zij hem beschuldigt van misbruik, komt alles in een stroomversnelling. De grond lijkt onder zijn voeten weg te vallen en als lezer voel je dat meteen mee. Alles wat in de eerste helft misschien wat traag of onsamenhangend voelde, blijkt ineens precies de informatie die je nodig had. De puzzelstukjes vallen op hun plek en je begrijpt: niets is wat het lijkt.

Wat ik enorm sterk vond, is hoe Walter wordt neerzet. In het begin is hij een zorgzame, liefdevolle man — zachtaardig, openhartig, bijna onwerkelijk gewoon in een wereld die veel duisterder blijkt dan hij aanvankelijk doorhad. En toch moet hij, wanneer alles hem wordt afgenomen, iemand anders worden: een man van geweld, discipline en fysieke kracht. De maandenlange training, zijn mentale verschuiving… ik vond het fascinerend om te lezen hoe hij langzaam maar zeker verandert in iemand die de schaduwwereld niet alleen kan betreden, maar er ook in kan overleven.

De val is een ijzersterke en slimme thriller die thema’s aankaart zoals: macht, manipulatie, intrige, verraad, morele dilemma’s, liefde en verlies. Alles grijpt in elkaar en bouwt toe naar een verhaal dat steeds donkerder wordt, maar daardoor ook steeds meeslepender.

Wat begon als een trage start, veranderde in een boek dat ik uiteindelijk niet meer kon neerleggen. De schrijfstijl is beeldend, het tempo en de spanning lopen alleen maar op, en vooral: de transformatie van Walter Nash blijft nog lang nazinderen. Op het moment dat ik écht op het puntje van mijn stoel zat, eindigde het verhaal met een open cliffhanger — waarbij ik oprecht dacht: waarom nu? Het vraagt overduidelijk naar meer. Gelukkig komt er in 2026 al een volgend deel aan.

Het verhaal zit ontzettend slim in elkaar en ik heb nog steeds momenten waarop ik ineens denk: oh, dus dit wordt hiermee bedoeld. Ik leg nog steeds linkjes. Misschien was dit mijn eerste Baldacci, maar zeker niet mijn laatste.

Een thriller die niet alleen draait om spanning, maar vooral om de vraag: wie word je, wanneer je alles moet loslaten wat je was?

Dank aan AW Bruna voor het toezenden van dit recensie-exemplaar!