Lezersrecensie
Wat een tijd hebben zij gehad!
3,5-4 ⭐️
Wat een bijzonder verhaal van Raynor en Moth! Bijzonder pittig dat ook...
Je leert Raynor en Moth kennen op een dieptepunt in hun leven. Ze verliezen een rechtzaak en daarmee hun huis. Omdat ze bij hun huis een gastenverblijf runden, verliezen ze in één klap hun thuis en hun inkomen. Van de een op de andere dag zijn ze dakloos en moeten ze rondkomen van 48 euro of minder per week. Bovendien komen ze er in diezelfde week achter dat Moth een zeldzame progressieve neurologische aandoening heeft...
En wat doe je dan als je hele leven in duigen ligt? Je gaat onvoorbereid met z'n tweeën aan de wandel en wildkamperen aan een kustpad van 1014 km. What could possibly go wrong? Tja, zo'n beetje alles...
Ray en Moth staan compleet in de overlevingsstand, begrijpelijkerwijs, als ze aan het pad beginnen. Veel dingen zijn te groot om over na te denken en dus houden ze het klein: lopen lopen lopen. De manier waarop Raynor deze staat van zijn weet over te brengen op papier vind ik heel knap gedaan. Je voelt hun wanhoop en toch wordt het nergens alleen maar zwaar en donker.
Ze combineert haar ervaringen met beschrijvingen van de natuur. Het geeft ruimte aan hun verhaal op dezelfde manier als het kijken naar al die uitzichten hen ruimte heeft gegeven in hun hoofd kan ik me zo voorstellen. Dit alles wordt afgewisseld met hun eigen ideeën over het dakloos zijn, maar ook de schrijnende reacties van mensen die ze tegenkomen. Bizar hoe je binnen enkele weken een paria in de samenleving kan worden...
Hoewel de boog van het verhaal wat inzakt in de tweede helft van het boek, vond ik het heel interessant om Raynors ervaringen te lezen. Wel vond ik het jammer dat we het perspectief van Moth niet meekrijgen in het boek. Via haar leren we Moth wel kennen in wie hij voor haar is, maar niet per se wie hij zelf is. Dat had ik wel graag gelezen! Net als wat meer contact met de kinderen. Nu leek het soms alsof zij minder belangrijk waren tot er ineens een passage was waarin ze zich enorm zorgen om hen maakten. Dat kwam dan nogal uit de lucht vallen.
Maar al met al zeker een fijn debuut en voor de reis die ze fysiek en mentaal gemaakt hebben, kan ik alleen maar veel respect opbrengen. Bedankt Raynor dat je jullie verhaal hebt willen en kunnen delen!
Wat een bijzonder verhaal van Raynor en Moth! Bijzonder pittig dat ook...
Je leert Raynor en Moth kennen op een dieptepunt in hun leven. Ze verliezen een rechtzaak en daarmee hun huis. Omdat ze bij hun huis een gastenverblijf runden, verliezen ze in één klap hun thuis en hun inkomen. Van de een op de andere dag zijn ze dakloos en moeten ze rondkomen van 48 euro of minder per week. Bovendien komen ze er in diezelfde week achter dat Moth een zeldzame progressieve neurologische aandoening heeft...
En wat doe je dan als je hele leven in duigen ligt? Je gaat onvoorbereid met z'n tweeën aan de wandel en wildkamperen aan een kustpad van 1014 km. What could possibly go wrong? Tja, zo'n beetje alles...
Ray en Moth staan compleet in de overlevingsstand, begrijpelijkerwijs, als ze aan het pad beginnen. Veel dingen zijn te groot om over na te denken en dus houden ze het klein: lopen lopen lopen. De manier waarop Raynor deze staat van zijn weet over te brengen op papier vind ik heel knap gedaan. Je voelt hun wanhoop en toch wordt het nergens alleen maar zwaar en donker.
Ze combineert haar ervaringen met beschrijvingen van de natuur. Het geeft ruimte aan hun verhaal op dezelfde manier als het kijken naar al die uitzichten hen ruimte heeft gegeven in hun hoofd kan ik me zo voorstellen. Dit alles wordt afgewisseld met hun eigen ideeën over het dakloos zijn, maar ook de schrijnende reacties van mensen die ze tegenkomen. Bizar hoe je binnen enkele weken een paria in de samenleving kan worden...
Hoewel de boog van het verhaal wat inzakt in de tweede helft van het boek, vond ik het heel interessant om Raynors ervaringen te lezen. Wel vond ik het jammer dat we het perspectief van Moth niet meekrijgen in het boek. Via haar leren we Moth wel kennen in wie hij voor haar is, maar niet per se wie hij zelf is. Dat had ik wel graag gelezen! Net als wat meer contact met de kinderen. Nu leek het soms alsof zij minder belangrijk waren tot er ineens een passage was waarin ze zich enorm zorgen om hen maakten. Dat kwam dan nogal uit de lucht vallen.
Maar al met al zeker een fijn debuut en voor de reis die ze fysiek en mentaal gemaakt hebben, kan ik alleen maar veel respect opbrengen. Bedankt Raynor dat je jullie verhaal hebt willen en kunnen delen!
1
Reageer op deze recensie
