vriendschap, acceptatie en jezelf zijn

Erie en Bas, twee totaal verschillende kinderen komen tot een bijzondere vriendschap. Erie, een hele stoere, slimme meid, wil niet meer naar school. Ze heeft namelijk autisme. Ze weet het niet direct, maar haar therapeut heeft het benoemd als stoornis. Ze vindt dat maar een gek woord, want dat betekent in haar ogen dat je een gebrek hebt. Erie wil vooral in haar eigen huis zijn, zonder teveel mensen, teveel stress en teveel prikkels.
Bas daarentegen is een jongen in een rolstoel. Hij helpt Erie stapje voor stapje onder de mensen te komen. Hij leert van haar weer hoe mensen in elkaar steken.

Het is bijna een ideaal plaatje hoe deze vriendschap in elkaar valt. Het is zo beschreven dat je het verhaal vanuit Bas en Erie zeker kan voelen en ervaren. Het verhaal kent een prachtige omgeving, een vakantiepark waar toch wel bijzonder veel mensen wonen die in scheiding liggen, een dame met dementie komt voorbij, het prachtige babydasje.

Al deze elementen bij elkaar gaan over vriendschap, het vertrouwen in jezelf maar ook in elkaar, hoe kun je omgaan met jezelf en mag je zijn wie je bent.
Een verhaal dat vanaf een jaar of tien zeker zelf gelezen kan worden en veel ruimte biedt om met elkaar in gesprek te gaan.

Ik kon het verhaal van Erie heel goed voelen en begrijpen. Dat heeft de schrijfster echt bijzonder goed in het verhaal werkt. De vriendschap met Bas vind ik een heel grote meerwaarde hebben omdat je hier ook een zichtbare ‘rugzak’ en onzichtbare ‘rugzak’ ziet samen komen tot hoe het contact zou moeten gaan in de echte wereld. Het haalt de maatschappij duidelijk naar voren en laat ook zien hoe dit met elkaar kan samen opgroeien.