Poëtisch geschreven

Vissen hebben geen Voeten.

Hoewel dit boek een roman genoemd wordt, is het vooral poëtisch geschreven literatuur.
Jon Kalman Stafansson beschrijft met prachtige zinnen het landschap van IJsland, op een zodanige manier dat je de onherbergzaamheid en kou, bijna voelt.
Het laat zich niet snel lezen, de woorden moeten echt op je inwerken en sommige zinnen moet je zelfs een paar keer lezen om ze te begrijpen. Hierdoor wordt het verhaal soms wat te traag.
De hoofdpersoon is Ari, die na twee jaar afwezigheid (ballingschap in Denemarken) terug keert naar het stadje Keflavik om zijn stervende vader te bezoeken nadat deze hem een pakje gestuurd heeft. Het verhaal wordt verteld door een onbekende, maar wel iemand die Ari goed kent, een familielid of alter ego? Het heden en verleden en zelfs het verre verleden uit de geschiedenis van zijn voorouders lopen door elkaar heen in dit boek. Er wordt zowel de familiegeschiedenis van Ari als de geschiedenis van het stadje Keflavik verteld. Hoe zijn opa en oma elkaar ontmoet hebben, maar ook het verhaal van zijn vader die hertrouwd na de dood van zijn moeder en het mislukte huwelijk van Ari zelf. En het verhaal van het stadje Keflavik wat ooit een bruisende stad was door de Amerikaanse basis met vliegveld en wat zorgde voor veel werkgelegenheid en een grote vissershaven had, maar wat na de sluiting van de basis er heel anders aan toe is.
Vissen hebben geen Voeten is geen vrolijk boek, het heeft zelfs een sombere ondertoon. En het leest door de structuur van wisselingen door tijd en plaats niet gemakkelijk je raakt als lezer de draad soms kwijt. Daarin tegen als je houdt van prachtige meeslepende zinnen en wil je je onderdompelen in een sfeer, in dit geval van IJsland. Het is onmogelijk om te citeren uit dit boek, omdat je dan de andere ook prachtige zinnen te kort doet en met een zin de essentie van dit verhaal niet te pakken is.