Leerzaam boek

3,5

Lisette Thooft schreef een openhartig boek over vergeven. ~Jezelf vergeven~ en ze vertelt hierin veel over haar eigen ervaringen en strubbelingen. Het is prettig- en vlot leesbaar. Voor mij in veel opzichten ook wel herkenbaar. Net als Thooft bv had ik het gevoel er niet bij te horen, in mijn geval door opgroeien in een gereformeerd dorp.. Ik kreeg al jong een hekel aan de schijnheiligheid van die zogenaamde christenen. Ja er zit nog wat denk ik
Die jeugd heeft mij gevormd, nog steeds heb ik soms dat gevoel en daardoor kan ik me bijvoorbaat al terugtrekken.
En ja, er zijn schuldgevoelens, ik ben ook een mens met gebreken uiteraard.. Eigenlijk alleen naar mijn dochter en mijn moeder (die niet meer leeft), ik was niet altijd de beste moeder en dochter en dat knaagt soms. Maar ik kan het ook relativeren inmiddels. Dan moet je het daarna loslaten. Er niet in blijven hangen en steeds in roeren. We leven in het nu, ik denk daarbij ook aan een ander boek; ~Vergeet niet te vergeten~ dat ik onlangs las.
Alleen als je er nog last van hebt moet je er wel iets mee, de pijn, verdriet, schaamte doorvoelen. Je schild die je er omheen bouwde mag weg.. Dan kun je met liefde en mildheid naar jezelf kijken. En loslaten.. Dat geeft lucht en vrijheid..

Schuldgevoel verkrampt. Jezelf vergeven is niet hetzelfde als goedpraten. Jezelf vergeven klinkt op het eerste gezicht gek maar vaak zijn we harder voor onszelf dan voor anderen.. We mogen fouten maken, we hoeven geen tienen te scoren, een acht is ruim voldoende..
Ook schrijft ze interessante dingen over het wereldleed, het wij-en-zij denken..

“Jezelf vergeven is eigenlijk: de pijn van het onvolmaakt zijn totaal accepteren en voelen.”

Je kunt drama ook als houvast hebben, dan wil je er niet vanaf, steeds krabben aan het wondje kan lekker zijn... Dan stagneer je wel jezelf.

In dit boek lees je hoe je zachter kunt worden, naar jezelf én de ander..
.. een boeiend en leerzaam boek!