Een verhaal dat je niet onberoerd laat..

Lahore is een van de meest vervuilde steden ter wereld wat luchtkwaliteit betreft, er wonen 13 miljoen mensen!
Het is óók het culturele hart van Pakistan. In Lahore speelt dit verhaal zich af, de schrijver woonde er als kind, nu woont ze in Londen, dit is haar debuutroman en het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Aan de rand van de stad vind je als je goed zoekt de armoedige hutjes bij de steenfabriek, waar mensen als slaven worden behandeld. Het mag niet, maar het gebeurt toch.
De ouders van Lalloo en zijn 2 zussen wonen in zo’n hutje. Ze moeten elke dag genoeg stenen maken als zogenoemde schuldarbeiders en zitten gevangen in dit armoedige zware leven.
Lalloo is als kind naar de stad gebracht na de moord op zijn broer, voor zijn eigen veiligheid, en werkt na een eenzame jeugd nu bij een rijke familie als chauffeur. Het verschil kan niet groter zijn.
Hij bezoekt zijn familie af en toe en spaart geld om hen ooit te bevrijden uit deze ellende, maar simpel is dat niet.
Zijn vriend Salman die hij als kind op straat ontmoet, heeft grootse plannen voor hun toekomst en geeft hem moed en warmte.. en als zijn jeugdvriendinnetje Fatima na jaren weer verschijnt is dat ook een lichtpuntje in zijn leven.

Afwisselend lees je over het heden en verleden en ontdek je stukje bij beetje wat er op die vreselijke avond precies is gebeurd, de avond waarop zijn broer die hij zo bewonderde werd vermoord. Diezelfde nacht werd Lalloo naar de stad gebracht, 6 jaar oud, om bij wildvreemden als hulpje te gaan werken..

Het is een intense blik in een wereld die ik niet kende, een zo oneerlijke wereld, de grote verschillen tussen arm en rijk, de slechte behandeling van de arbeiders.. De macht van de rijken.. Het maakte me boos, ik leefde met Lalloo mee, zijn angsten en onmacht, én zijn kracht, zijn moed..

Het is zo beeldend geschreven dat je wordt meegesleept in dit hartverscheurende verhaal, je voelt de spanning en het zal je zeker niet onberoerd laten.