Een scherpzinnige familie !

Özcan Akyol vindt zijn thematiek altijd dicht bij huis maar nooit zonder de omlijsting over het hoofd te zien. Dat is in zijn verhalenbundel 'Mijn moeder, de kleine reus', niet anders.

DE OERMOEDER
Wil je de anderhalve meter grote 'mater familias' begrijpen, dan heb je een gebruiksaanwijzing nodig. Als ze met haar poetsmateriaal bij Eus op de stoep staat, klaar om het grote huis een volledige make-over geven, vraagt ze eigenlijk om aandacht en liefde. Vooral die van haar kleinkinderen. Om gezien en gewaardeerd te worden zet deze Mrs. Doubtfire haar belangrijkste talent in: een spic-en-span-beurt van de gordijnen tot de vloer. En als je haar wilt bedanken, koop dan geen dure pan of melkschuimer - waar ze dol op is - want luxe en geld horen bij andere mensen. Zelfs zoon Özcan heeft het handboek nog niet helemaal gelezen.

Hoewel 'de kleine reus' je gniffelmomenten bezorgt en met gemak de rode draad van de bundel vasthoudt, gaat de aandacht van de chroniqueur ook uit naar zijn kroost. De zich snel ontwikkelende mensjes Mia en Baran dagen hun ouders dag na dag uit. Hun opvoedingsaanpak staat vaak haaks op de realiteit. Kun je een kind met licht gevende schoenen naar school laten gaan of zonder begeleiding de weg van thuis naar de klas laten lopen? De derde generatie Akyol is net als oma niet te vermurwen.

WIE IS ER GECULTIVEERD ?
Toch wordt er lang niet altijd gegrijnslacht in dit boek. Als Eus terugdenkt aan zijn jeugd in de wijk waar vrouwen achter de ramen zaten, aan zijn lagere school met tactloze leerkrachten en zijn migratieachtergrond die ook nu nog vernederende momenten met zich meebrengt, verandert de stemming van de lezer. Een beetje fatsoenlijk mens heeft last van plaatsvervangende schaamte als de schrijver de tigste keer voor een taxichauffeur gehouden wordt of voor een gekleurde voetballer uit de Eredivisie. Nog schandelijker is het niet herkend worden als de gastspreker bij een literair evenement. Dat Özcan in deze pijnlijke situaties rustig en beleefd blijft, getuigt van grote mentale kracht!

Als een auteur in zijn ziel laat kijken, bereikt hij de lezer. Naast openheid biedt Özcan Akyol ons speelsheid, relativerende knipoogjes en de no nonsense blik van 'een beroepskijker', zoals hij zichzelf noemt en wij hem kennen van zijn televisie-interviews. Al zijn stukjes eindigen met een snedige pointe, een doordenkertje dat je vinger nog even op de pagina houdt. Op de keerzijde wacht een nieuwe miniatuur, een verfijnde tekening die altijd een bredere wereld in petto heeft!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/